Czym jest eurokomunizm?

Eurokomunizm - nie taki zły jak go malują prawicowi faszyści i naziści

Kilka encyklopedycznych, dobrze opracowanych naukowo, faktów historycznych na temat tak zwanego eurokomunizmu czyli komunizmu pokojowego, demokratycznego i parlamentarnego, działającego w granicach prawa dla dobra ludzi pracy. 

Eurokomunizm zwany także neokomunizmem – nurt ideowo-programowy przyjęty w połowie lat 70-tych XX wieku przez część partii komunistycznych Europy Zachodniej (z Hiszpanii, Grecji, Włoch, Belgii, Wielkiej Brytanii, w nieco mniejszym stopniu Francji), a także przez partie spoza starego kontynentu, m.in. z Japonii, Australii i Meksyku. Samo pojęcie stworzył w 1967 jugosłowiański dziennikarz Frane Barbieri na określenie strategii politycznej stosowanej przez Włoską Partię Komunistyczną. W 1975 roku partie francuskie i włoskie wydały tzw. Manifest eurokomunizmu. Jego założenia zostały przedstawione w pracy przywódcy KPH Santiago Carrillo Eurocomunismo y estado (Eurokomunizm a państwo) (1977). Głównymi teoretykami eurokomunizmu byli także Enrico Berlinguer i Georges Marchais, w Polsce zaś prof. Adam Schaff. W 1980 eurokomunizm został uznany na XV zjeździe Włoskiej Partii Komunistycznej za koncepcję strategiczną tej partii. Nurt ten reprezentowała działająca na emigracji Polska Partia Komunistyczna - zakazana przez władze w Polsce w czasach PRL. 

Eurokomunizm poza Europą nazywany neokomunizmem, a także akcją antyfaszystowską, stworzył alternatywną drogę rozwoju ruchu komunistycznego w stosunku do partii komunistycznych bloku wschodniego. Zakładał pozostanie na gruncie marksizmu (ale reformowalnego z duchem czasów), odrzucenie leninizmu radzieckiego (jako totalitaryzmu), ideologii rewolucji społecznej i dyktatury proletariatu. Odmawiał radzieckiej KPZR prawa kierowania ruchem komunistycznym i Międzynarodówką Komunistyczną. Potępiał interwencje radzieckie na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1968) i w Afganistanie (1979–1985) oraz łamanie praw człowieka. Przeprowadził krytykę realnego socjalizmu oraz dzikiego kapitalizmu. Zakładał, że socjalizm jako ustrój Sprawiedliwości i Prawa można wprowadzić w ramach demokracji parlamentarnej. Opowiadał się za systemem wielopartyjnym, za pluralizmem w polityce i negocjacjami. Rzecznik rozdziału kościołów i wyznań religijnych od państwa, utrzymania świeckiego państwa, a także bezwzględnej swobody religijnej. W polityce zagranicznej eurokomuniści stawiali na NATO i EWG - dlatego nie byli popularni w radzieckiej strefie wpływów politycznych czyli w Układzie Warszawskim i RWPG. 

W ekonomii – eurokomuniści to rzecznicy gospodarki mieszanej, rządzonej przez prawa popytu i podaży, zwolennicy integracji europejskiej. Wspomagali ruch dysydencki w krajach radzieckiego bloku państw dyktatury proletariatu, w tym chadecką "Solidarność" w Polsce. Partie eurokomunistyczne przychylnie odnosiły się do działalności opozycji w krajach bloku sowieckiego, jednoznacznie potępiły wprowadzenie 1981 stanu wojennego w Polsce. 

KUBA - nawiązuje stosunki z USA

Rok 2015 - Kuba nawiązuje stosunki z USA - ze swoim dawnym okupantem kolonialnym i twórcą ludobójczego reżimu Batisty 

Republika Kuby (nazwa oficjalna República de Cuba) – demokratyczne państwo w Ameryce Środkowej położone na Morzu Karaibskim w archipelagu Wielkich Antyli. Państwo to składa się z wyspy o nazwie Kuba oraz szeregu otaczających ją mniejszych wysepek, z których największą jest Isla de la Juventud. Stolicą Kuby jest Hawana, a największe miasta to: Santiago de Cuba, Camagüey, Holguin, Guantánamo, Santa Clara. Kubańczycy − to wieloetniczny naród pochodzenia głównie europejskiego i afrykańskiego, jednak obecnie liczni są mieszańcy obu tych grup - mulaci. Posługują się oni językiem hiszpańskim. Kubańczyków jest ponad 13 mln. Poza Kubą (11 mln) zamieszkują licznie także Stany Zjednoczone (2 mln, w tym tylko 1 mln legalnie). Na Kubie mieszka ponad 7 milionów białych Kubańczykow, około 3 miliony Mulatów, ponad 1,2 miliona Murzynów, a także 112 tysiąca Chińczyków w kolorze żółtym. Jak to w zdrowym demokratycznym państwie, kolory mieszkają w sąsiedztwie pokojowo i w przyjaźni. Pierwotnie Kuba była zamieszkiwana przez plemiona przybyłe z Ameryki Południowej przez Antyle. Pierwszymi mieszkańcami Kuby byli Indianie Guanahatabey, którzy przywędrowali na wyspę około 3000 roku p.e.ch. W późniejszym okresie pojawiło się plemię Ciboney (Sibonejów), a następnie zachodnią i środkową Kubę zasiedlili Tainowie (Indianie Taino) (około 1100 roki p.e.ch.). 

Flaga Republiki Kuby

W okresie poprzedzającym katolicką kolonizację wyspę zamieszkiwało przynajmniej ponad 100 tysięcy do nawet pół miliona Indian. Hiszpańska okupacja z przełomu XV i XVI wieku w ciągu pół wieku, do roku 1560 doprowadziła do bestialskiego  wymordowania praktycznie całej populacji Indian. Nieustannie trwały powstania ludności przeciwko systemowi niewolniczemu, który formalnie zniesiono w 1880 roku, a faktycznie po licznych buntach i nieudanych powstaniach przeciwko Hiszpańskim i Amerykańskim okupantom dopiero z nastaniem władzy Fidela Castro w 1961 roku, który ostatecznie obalił zbrodniczy i ludobójczy reżim proamerykańskiego Batisty. Faszystowski reżim Batisty masowo łamał prawa człowieka i ludobójczo wymordował około 200 tysięcy ludzi do 1961 roku, co w czasie kubańskiej rewolucji demokratycznej skutkowało masową pomstą na całych rodzinach zbrodniarzy reżimu Batisty, którzy zginęli w licznych samosądach (około 20 tysięcy) za swoje zbrodnie, tortury i uprawiane rzeźnicze ludobójstwo. 

Kubańczycy są zatem od kilku stuleci przyzwyczajeni historycznie do ciężkiej walki przeciwko okupantom i kolonialistom, zaborcom i narzucającym niewolnictwo bandytom z Hiszpanii i USA, a nawet pół miliona wymordowanych w XVI wieku indiańskich czerwonych dusz pewnie odradza się z żądzą zemsty za śmierć w męczarniach z rąk białych najeźdźców imperialistycznej Hiszpanii i zbójeckiego katolicyzmu hiszpańskiego. Podobnie 2-3 miliony niewolników z Afryki jakie ginęło na plantacjach kubańskich wśród okrutnie niewolniczej pracy przymusowej w warunkach katolickich obozów koncentracyjnych, łagrów śmierci z przepracowania pod katolickim batem hiszpańskich okupantów. Kuba wbrew zachodniej propagandzie nigdy nie była państwem komunistycznym, a demokratyczną republiką narodową, która na współpracę z blokiem państw ZSRR poszła tylko z powodu agresywnej polityki USA wobec narodowo-rewolucyjnych sił kubańskich które zmiotły marionetkowy proamerykański reżim Batisty z powierzchni ziemi. Kuba nie miała wyjścia, a partia narodowo-rewolucyjna zmieniła nazwę na komunistyczna jedynie pod wpływem nacisków z ZSRR jako warunku przyjęcia republiki Kuby pod swoją opiekę wojskowo-polityczną. Po upadku ZSRR wskutek nieudolnej polityki Michaiła Gorbaczowa 1993 roku Kuba przeszła pod opiekę Chińską i aktualnie rozwój gospodarczy i technologiczny Kuby oparty jest na bardzo nowoczesnych samochodach, maszynach, broni, technologiach przemysłowych, komputerowych oraz komórkowych z Chin Ludowych. Amerykanie niewątpliwie chcą mieć udział w interesach na Kubie i stąd tylko zainteresowanie USA nawiązaniem stosunków dyplomatycznych z Kubą w którą inwestują Chiny.