Hitleryzm - faszyzm i nazizm niemiecki

Hitleryzm - główną ideologią hitleryzmu jest faszystowski nazizm i ideologiczna inkwizycja. 

Hitleryzm (od nazwiska Adolfa Hitlera, przywódcy faszyzmu w Niemczech oraz III Rzeszy Niemieckiej, 1889–1945) hist., polit. doktryna polityczno-społeczna, niem. odmiana faszyzmu oparta na założeniach przedstawionych przez gorliwego katolicka i ministranta Adolfa Hitlera w jego dziele Mein Kampf (Moja walka), gł. podboju świata, terrorze wojskowym, czystości rasy i eksterminacji mniejszości narodowych takich jak Słowianie, Cyganie czy Żydzi; faszyzm i nazizm. Hitleryzm to całkowicie zbrodnicza doktryna i nacjonalistyczny ruch polityczny stworzone przez katolika Adolfa Hitlera; narodowy socjalizm, nacjonalizm, nazizm, nacyzm (rzadko). Hitleryzm czyli nazizm winien jest ludobójczego wymordowania przynajmniej 80-100 milionów ludzi w czasie swego trwania do maja 1945 roku oraz licząc ofiary jeszcze po II wojnie światowej, w tym Polska straciła ponad 6 milionów obywateli wymordowanych przez hitlerowskie Niemcy Adolfa Hitlera. 

Nazizm w Niemczech czyli hitleryzm rozwinął się w latach 1933-1945, jest to okres gdy do władzy dochodzi Adolf Hitler kierujący Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partią Robotniczą (NSDAP).Program partii opiera się na książce „Mein Kampf” (aut.A.Hitler-1925). Wprowadza on politykę silnej ręki, Niemcy stają się państwem militarnym, panuje rasizm, antysemityzm. Hitler głosi wyższość rasy germańskiej nad innymi. Żąda władzy nad całym światem. Faszyzm dąży do budowy totalitarnej organizacji społeczeństwa. Negował on wolność jednostki, gwarantowaną przez demokrację parlamentarną, stawiając na pierwszym miejscu państwo. Kult silnego państwa, kierowanego przez genialnego wodza (Hitlera), łączył z nacjonalizmem, głosząc apoteozę przemocy, podboju i ekspansji, mającej zapewnić wielkość własnemu narodowi. Faszyści odrzucali klasowy kolektywizm komunizmu, ale sami posługiwali się demagogią społeczną, obiecując usunięcie wyzysku i stworzenie systemu, w którym robotnik nie będzie eksploatowany przez kapitalistę. 30 stycznia 1933 Hitler obejmuje władzę w Niemczech. Znosi on federacyjny charakter państwa, staje się ono jednolite, scentralizowane - „jeden lud, jedna Rzesza, jeden wódz” - łączy urząd premiera i prezydenta (Fuhrer und Reichskanzler - „wódz i kanclerz Rzeszy”).  

Republika Weimarska została proklamowana po klęsce Niemiec Niemiec 1918 roku i abdykacji cesarza Wilhelma II. Charakteryzowała się ustrojem demokratycznym, toteż na jej czele stał prezydent (Paul von Hindennburg), a zasady funkcjonowania kraju określała Konstytucja z roku 1919. Według niej na czele Rządu RW stał kanclerz, choć jego pozycja względem głowy państwa była dość ograniczona. Republika Weimarska składała się z landów, związanych w federacją, więc każdy z nich posiadał autonomiczny zarząd. Przetrwała do roku 1934. 

FASZYZM - ideologia polityczna odmawiająca praw jednostce w jej relacjach z państwem, określająca totalitarny, nacjonalistyczny ruch zapoczątkowany we Włoszech przez skrajnie prawicowego katolika Benito Mussoliniego i kontynuowany od 1933 w Niemczech przez katolika Adolfa Hitlera, a potem w Hiszpanii przez ludobójczego generała Franco jako tzw. frankizm. Faszyzm powstał jako efekt ekonomicznego i politycznego kryzysu po I wojnie światowej. Związki kombatanckie fasci di combattimento początkowo były zakładane w opozycji do komunizmu propagującego zasady sprawiedliwości społecznej i równego podziału wytworzonych dochodów na wszystkich obywateli. Faszyzm chronił istniejący chadecki i katolicki porządek społeczny poprzez tłumienie wszelkiego oporu; za winnych negatywnych zjawisk uznawał grupy mniejszościowe: Żydów, cudzoziemców, ludność czarną; faszyści głosili pochwałę wojny i przemocy. 

Faszyzm - z włoskiego fascismo, od łac. fasces – wiązki, rózgi liktorskie i wł. fascio – wiązka, związek – bestialska doktryna polityczna powstała w okresie międzywojennym XX wieku we Włoszech, sprzeciwiająca się demokracji parlamentarnej, głosząca kult państwa (statolatrię, totalitarne silne przywództwo, terror państwowy i solidaryzm społeczny czyli solidarność). Faszyzm podkreślał wrogość wobec zarówno liberalizmu, jak i komunizmu. Początkowo nazwa odnosiła się tylko do włoskiego pierwowzoru, później była stosowana wobec pokrewnych ruchów w latach 20-tych i 30-tych XX wieku, zwłaszcza narodowego socjalizmu w Niemczech, oraz współczesnych ruchów wywodzących się z partii faszystowskich (neofaszyzm). Dzisiaj ciągle powinniśmy pamiętać, że ideologia solidaryzmu, solidarności mająca na celu przejęcie władzy i nienawiść do komunizmu oraz Żydów jest ideologią faszystowską, zatem nie dziwią metoda państwowego terroru na obywatelach jakie dokonywane są tam, gdzie ideologia solidaryzmu, ideologia solidarności zdobyła władzę w jakikolwiek sposób. 

NAZIZM - tak zwany narodowy socjalizm, hitleryzm, skrajny faszyzm - nazwa nadawana niemieckiemu faszyzmowi, jako kierunek światopoglądowy i ideologia. Był to zlepek koncepcji elitarystycznych i rasistowskich (zwłaszcza paranoicznie antysemickich) usiłujących uzasadnić prawa Niemiec do podbijania innych narodów, zwłaszcza  słowiańskich i do panowania nad światem. NSDAP była głównym głosicielem nazizmu w latach 30-tych XX wieku, lecz spore znaczenie miały też partie nazistowskie na Węgrzech, w Austrii, na Ukrainie i Słowacji oraz partia Niemców Sudeckich. Wszystkie te partie współpracowały z Niemcami okupującymi Europę w latach II wojny światowej. Po nazistowskich okrucieństwach (w czasie wojny) NSDAP została zdelegalizowana. Obecnie partie nazistowski lub neonazistowskie istnieją w wielu krajach Europy przypominając, że niemiecki hitleryzm ciągle jest zagrożeniem dla wolności narodów Europy i świata. 

Narodowy socjalizm (niem. Nationalsozialismus), nazizm (skrót od Nationalsozialismus), czasem określany również jako hitleryzm (od nazwiska Adolfa Hitlera) – to bestialska rasistowska, antykomunistyczna i antysemicka ideologia tak zwanej Niemieckiej Narodowosocjalistycznej Partii Robotników (NSDAP). Niemiecka skrajna odmiana faszyzmu, opierająca się na biologicznym rasizmie, w szczególności na antysemityzmie, czerpiąca z haseł zarówno nacjonalistycznych, jak i socjalnych, ale starannie dobranych dla doraźnych celów politycznych. Należy sobie zapamiętać, że wszyscy rasiści, wszyscy którzy agresywnie występują przeciwko Żydom, wszyscy, którzy zwalczają komunizm i zakazują szerzenia ideałów komunistycznych - na pewno są zwyrodniałymi nazistami, faszystowskimi hitlerowcami. Wszelkie zwalczanie komunistów, Żydów i ludności kolorowej (ras) to zasadnicze przejawy zwyrodniałej ideologii nazistowskiej, skrajnego i bestialskiego faszyzmu w jego najgorszej i najgroźniejszej formie. Głównymi ideologami narodowego socjalizmu byli trzej zagorzali katolicy: Adolf Hitler (Mein Kampf) oraz Alfred Rosenberg i Joseph Goebbels.

Niemcy stają się państwem totalitarnym – policyjnym (władzę sprawują SS - Sztafety ochronne i Gestapo - policja polityczna czyli bezpieka). Partia faszystowska kontroluje wszystkie dziedziny życia, głośno mówi się o czystości rasy nordyckiej (ustawy norymberskie „o ochronie krwi”, od 1935 r. Rozpoczyna się nagonka na Żydów, Cyganów i Słowian, na Świadków Jehowy i buddystów oraz na rosyjskie prawosławie; paranoidalne niszczenie synagog, domów i sklepów („noc kryształowa” w listopadzie 1938r.) oraz tworzenie pierwszych obozów koncentracyjnych. Panuje ogólny antysemityzm. 

„noc długich noży”(29/30.06.1934)-wymordowanie opozycyjnych przeciwników A.Hitlera.

Jedyną partią NSDAP i paramilitarne organizacje młodzieży Hitler-Jugend.

Rozwój propagandy(Joseph Goebbels) i kultury masowej (sport, defilady).

Rozwój przemysłu ciężkiego, zbrojeniowego, ograniczenie bezrobocia-obowiązek pracy, roboty publiczne. Dążenia Hitlera do rewizji postanowień Traktatu Wersalskiego(28.06.1919):

- pierwszym ustępstwem państw Ententy było zwolnienie Niemiec z płacenia reparacji wojennych

- przejęcie Zagłębia Saary (1935)

- remilitaryzacja Nadrenii (1936)

- anschluss Austrii ( 11.03.1938)

Działania Hitlera spowodowane były chęcią uzyskania terytorium dla „niemieckiej rasy panów”. 

FASZYZM WŁOSKI CESARSTWA RZYMSKIEGO 

Ruchy totalitarne zwane faszyzmem nieprzypadkowo pojawiły się po I Wojnie Światowej właśnie we Włoszech i w Niemczech, a potem w Hiszpanii. We Włoszech zdecydowało o tym kilka głównych czynników, w tym przede wszystkim frustracja i zagubienie powracających ze zbójeckiej wojny weteranów, dla których, w związku z ogólnoeuropejskim kryzysem gospodarczym, zapoczątkowanym krachem na Wall Street, najczęściej nie było nawet pracy, nie wspominając już o zaszczytach i przywilejach, jakich oczekiwali. Jednocześnie wystąpił syndrom "ukradzionego" czy też "kalekiego" zwycięstwa - Włochy, mimo, że były po stronie nominalnych tryumfatorów, zmuszono do kontentowania się zaledwie symbolicznymi zdobyczami terytorialnymi (przypadły im południowy Tyrol i Istria), o zyskach politycznych zaś nie było mowy, w trakcie rokowań w Wersalu premier Vittorio Orlando był wyłącznie "kwiatkiem do kożucha" "wielkiej trójki". Włosi czuli się oszukani, zawiodły ich nadzieje na spontaniczne Resorgimento (odrodzenie) i powrót do dawnej, mocarstwowej wielkości z czasów, kiedy katolicki Rzym był stolicą świata. Na tym podatnym gruncie zaczął działać były socjalista Benito Mussolini, który w roku 1919 założył Związek Weteranów z włoskiego Fasci di Combattimento - fasci oznacza po włosku związek, ale także odwołuje się do historii imperium rzymskiego, jako że tę samą nazwę nosił pęk rózeg - oznaka władzy liktora - urzędnika, do którego należało utrzymywanie porządku i dyscypliny. Głównym hasłem organizacji był świetny, nośny propagandowo postulat odbudowy Wielkich Włoch. 

Z programu lewicy faszyści włoscy przejęli ideę podatku progresywnego - tj. zależnego od osiąganego dochodu - najwyższego dla najbogatszych oraz konfiskaty majątków kościelnych. Na socjalistycznych fundamentach zasadzał się element nacjonalistyczny - naród potomków starożytnych Rzymian był w ideologii faszyzmu włoskiego pojęciem kluczowym. Związek przystąpił do "zaprowadzania porządku" w państwie za pomocą akcji sabotażowych swoich bojówek, zwanych, od jednolitego umundurowania - "czarnymi koszulami" - szczególnie ostro zwalczali oni podobne bojówki socjalistyczne i komunistów, wprowadzając tym samym zamęt miast obiecywanego ładu. Tym niemniej, przygotowawszy w ten sposób grunt, utworzona w 1921 Narodowa Partia Faszystowska uznała się za gotową do przejęcia władzy i w roku następnym 40 tysięcy "czarnych koszul" pomaszerowało na Rzym - stolicę dawnego Imperium Romanum. Co znamienne, do żadnych walk, najprawdopodobniej zgodnie z przewidywaniami Benito Mussoliniego, który zdawał sobie sprawę, że król jest słaby i skompromitowany, nie doszło. Włoska monarchia parlamentarna przestała istnieć w momencie, kiedy król Wiktor Emanuel III powierzył Benito Mussoliniemu misję tworzenia rządu. Nie od razu jednak faszyzm włoski pokazał swoje prawdziwe oblicze: początkowo utrzymano parlament, powołując jednak działającą równolegle Wielką Radę Faszystowską, akceptowano istnienie opozycji i wolność prasy, a wyjątek stanowiła Partia Komunistyczna - zdelegalizowana już w 1922 roku. Dopiero zdobycie pełni władzy, czyli zwycięstwo w wyborach parlamentarnych, które odbyły się w roku 1924, dodało Mussoliniemu i jego stronnictwu pewności i pozwoliło podjąć radykalniejsze działania. 

Akcja antyfaszystowska

Symbolem przełomu było zamordowanie Matteotiego - lidera opozycji parlamentarnej, socjalisty. W styczniu 1925 oficjalnie wprowadzono cenzurę prasy. Faszyzm od początku mordował bestialsko zarówno socjalistów jak i komunistów. Naczelnym hasłem stało się "il duce ha sempre ragione" - wódz ma zawsze rację. Po nieudanym zamachu na wodza oficjalnie wprowadzono system monopartyjny. Jednak odmiennie niż niemiecki nazizm - faszyzm włoski nie zdominował wszystkich sfer życia. Nie zwalczano religii - wręcz przeciwnie - w 1929 podpisano konkordat z papieskim Watykanem co oznaczało, że Włochy Mussoliniego stały się państwem podległym ideologicznie Watykanowi i papieżowi. Armia i przemysł funkcjonowały jednak niezależnie od aparatu partyjnego. Faszysta Benito Mussolini kontentował się zawłaszczeniem sfery politycznej. Faszyzm włoski pozbawiony był też elementów rasistowskich - podkreślał wyłącznie element jedności narodowej i w tej kwestii wymagał od wszystkich nie tylko uczestnictwa, ale także nieustannego entuzjazmu. Wpisywały się w ten nurt między innymi zakrojone na wielką skalę prace archeologiczne w Rzymie. Przynależność do związku zawodowego była obowiązkowa - strajki robotników z kolei były surowo zakazane. Faszyzm we Włoszech był powszechnie uważany za mniej niebezpieczny od niemieckiego nazizmu hitlerowskiego - głównie ze względu na fakt, że nie stosowano w tym ustroju masowego terroru ani zmasowanego ludobójstwa, a jego ideologia była w pewnym sensie historyczno - sentymentalna, nawiązywała do Imperium Romanum i jawiła się jako mniej złowroga. Przez długi czas spora część elit europejskich traktowała go jako poważną propozycję ustrojową na "nowe czasy". Końcem Benito Mussoliniego był jego sojusz z katolikiem Adolfem Hitlerem. Różne wersje faszyzmu, na fali nieufności do niesprawnej demokracji parlamentarnej, rozpowszechniły się w niektórych państwach europejskich. Spektakularny sukces faszyzmu katolickiego miał miejsce zwłaszcza w Hiszpanii, gdzie zwolennicy młodej republiki ponieśli klęskę w trzyletniej wojnie domowej ze stronnictwem zbrodniczego katolickiego generała Francisco Franco - 1936-1939, co było początkiem 36-letniej dyktatury tego katolickiego generała, który przewidująco zachował neutralność w trakcie II Wojny Światowej, nie popełniając błędu Benito Mussoliniego. Faszyzm świecił także tryumfy w Ameryce Południowej (Brazylia, Argentyna, Chile, Urugwaj). 

Wbrew opinii Eatwalla w faszyzmie włoskim od początku obecny był mit Aryjczyka. Już w 1921 roku Mussolini określił Włochów jako przedstawicieli rasy aryjskiej i śródziemnomorskiej. Benito Mussolini wyrażał zaniepokojenie niskim wskaźnikiem urodzeń białych w innych krajach. Mussolini uznał że trend ten zatrzymać można poprzez stosowanie eugeniki i wspieranie przyrostu naturalnego białych. Wówczas jednak faszyści włoscy ze sceptycyzmem odnosili się do rasizmu niemieckiego, uznając przodków ówczesnych Niemców za gorszych starożytnym Rzymianom (którzy w polityce rasowej faszystów włoskich stali wyżej). „Trzydzieści wieków historii pozwala nam patrzeć z wielką żałością na niektóre doktryny, które są wykładane za Alpami przez tych, których przodkowie byli analfabetami kiedy Rzym miał Cezara, Wergiliusza i Augusta.” Opinie te były rasistowską odpowiedzią na obwieszczone w 1934 roku badania eugeniki nazistowskiej w których stwierdzono że „Włosi są rasą pół-negroidalną” (co według nazistów miało ich czynić gorszych od Niemców). 

Wspólnym elementem był antyslawizm czyli nienawiść do Słowian. Mussolini już w czasie przemówienia z 20 września 1920 roku nazwał Słowian mianem barbarzyńców a w kontekście obszarów spornych z Jugosławią stwierdził że wymienić należy 50 000 barbarzyńców zamieszkujących te rejony na 50 000 Włochów. Po objęciu rządów faszyści niemal całkowicie wyniszczyli wszystkie organizacje kulturalne Słoweńców i na masową skalę prowadzono politykę italianizacji (nie bez powodu działacze narodowi ze Słowenii założyli wyzwoleńczą organizację TIGR rozbitą przez Włochów w 1941 r.). W wypowiedziach faszystów wprost pojawiły się wezwania do eksterminacji wszystkich przedstawicieli narodu słoweńskiego.  W regionie Ljubljany deportowano około 7,5% populacji słoweńskiej a deportowani ludzie trafili do włoskich obozów koncentracyjnych na wyspie Rab, w Gonars, Monigo, Renicci d'Anghiari, Chiesanuova i innych. Mario Roatta odpowiedzialny był za masowe represje na ludności cywilnej słoweńskiej i zbrodnie wojenne w Słowenii. Dnia 25 lutego 1942 roku zaledwie dwa dni po założeniu obozu koncentracyjnego w Gonars przybył do niego pierwszy transport 5343 więźniów (w tym 1643 dzieci), więźniowie pochodzili z przeludnionych w tym czasie obozów koncentracyjnych Rab i Monigo. Przemoc wobec ludności cywilnej słoweńskiego wzorowana była na polityce hitlerowców. Generał Roatta wydał specjalne instrukcję w których domagał się od żołnierzy aby przeprowadzali czystki najbardziej energicznie i bez fałszywego współczucia. Jeden z żołnierzy Roatta w liście do domu z 1 lipca 1942 roku pisał: Mamy zabić wszystkich, od góry do dołu, nie szczędząc niewinnych. Co noc zabijamy całe rodzinny (...). Po wojnie generał znalazł się na liście najbardziej poszukiwanych włoskich zbrodniarzy wojennych, poszukiwany był przez rząd Jugosławii i innych państw, nigdy jednak nie został osądzony ze względu na to że wraz z początkiem zimnej wojny, rząd Wielkeij Brytanii widział pośród części zbrodniarzy wojennych gwarancję antykomunistycznej drogi powojennych Włoch. 

Włoscy faszyści agresywną politykę rasistowską i antysemicką przyjęli dopiero w 1938 roku. Skrajne poglądy obwieszczono w „Manifeście Rasy” („Manifesto della razza”. Promowano w nim czysto biologiczne pojęcie rasy, jako tworu nie związanego z wyznaniem czy filozofią. Według manifestu Włosi różnią się od innych narodów nie tylko językiem, kulturą, historią, ale także wyglądem i przynależnością do rasy Aryjczyków o cechach Nordyków. Dokument (który w dużej mierze stanowił kopię nazistowskich Ustaw norymberskich) podkreślał odróżnienie Europejczyków zachodnich od wschodnich oraz Murzynów i Żydów. Faszyści włoscy pozbawili Żydów obywatelstwa, a także zabronili im pełnienia ważnych funkcji państwowych. 

NAZIZM NIEMIECKI - HITLERYZM 

Doktryna niemiecka w wielu punktach różniła się trochę od włoskiej, także ze względu na odmienne uwarunkowania historyczne - Niemcy niemal zawsze do 1870 roku stanowiły jedynie luźny związek praktycznie niezależnych państw, (wcześniej - księstw), federację o charakterze strategicznym, stąd też naziści nie mogli eksponować zbyt silnie wątków nacjonalistycznych. W ich doktrynie centralne miejsce, przynależne we Włoszech pojęciu "narodu" zajęła zatem "rasa". 

Odwołując się do doktryny Nitschego (i wypaczając ją stosownie do własnych potrzeb) katolik Adolf Hitler ukuł w mętnym traktacie ideologicznym "Mein Kampf" ("Moja walka") wizję Niemców jako "rasy panów", Nitscheańskich nadludzi, stworzonych i przeznaczonych do władania światem i dominacji nad innymi narodami. Z tej racji rzekomym Aryjczykom (przedstawicielom uprzywilejowanej rasy) przysługiwało prawo do "przestrzeni życiowej" (Lebensraum) - i katolik Adolf Hitler obiecał ich poprowadzić na podbój świata, który, jak przekonywał, słusznie im się należał. Musieli się tylko o niego upomnieć. Nic dziwnego, że wizja ta uwiodła upokorzony, przegrany naród niemiecki i jego plemienne państewka. Niemcy nienawidzili Republiki Weimarskiej, zwanej powszechnie "bękartem traktatu wersalskiego", który uważali za hańbiący. Zaiste, pokonanym narzucono ciężkie warunki, między innymi demilitaryzacje i obowiązek wypłaty słusznie wysokich sum w charakterze odszkodowań wojennych. W związku z tym republika jeszcze ciężej zniosła powszechny kryzys gospodarczy. Hiperinflacja dochodziła w 1923 roku nawet do 2500% miesięcznie - pieniądz był papierem bez realnej wartości. A przykład sąsiednich Włoch, gdzie weterani wzięli sprawy w swoje ręce i umieli stworzyć wrażenie, że wyprowadzili gospodarkę na prostą i przywrócili porządek i spokój, był niewątpliwie kuszący. Adolf Hitler też oparł się na bawarskich weteranach - był jednym z nich, świetnie rozumiał ich frustrację - sam ją podzielał. Dlatego nie utracił poparcia społecznego nawet po nieudanym puczu monachijskim z 1923 roku, który w założeniu miał być kopią włoskiego marszu na Rzym. Więcej, z więzienia wyszedł w glorii bohatera ludowego, którą umiał spożytkować politycznie. Nie wolno zapominać, że naziści niemieccy, w przeciwieństwie do włoskich faszystów, doszli do władzy zwyciężając w demokratycznych wyborach, a ich ustawodawstwu od strony prawnej nie sposób było czegokolwiek zarzucić. W ten sposób świat zrozumiał zagrożenia płynące ze słabości mechanizmów demokratycznych i konieczność wprowadzenia etyczno - moralnych bezpieczników (niemiecka szkoła prawa naturalnego). Nim to jednak nastąpiło, koszmar nazizmu katolickiego z wychowania i przekonań Adolfa Hitlera odcisnął w Europie trwałe piętno. 

Po wygranych przez faszystowską NSDAP wyborach parlamentarnych w listopadzie 1932 roku prezydent Paul Hindenburg powierzył katolikowi Adolfowi Hitlerowi misję tworzenia rządu (styczeń 1933 roku). Nowy kanclerz utworzył rząd koalicyjny z narodowymi socjalistami. Jednak już w lutym tego 1933 roku w niewyjaśnionych okolicznościach spłonął Reichstag (gmach niemieckiego parlamentu), co, po pokazowym procesie domniemanych podpalaczy, dało nazistom pretekst do wprowadzenia w kraju stanu wyjątkowego. Był to zarazem koniec republiki i pozorów demokracji. Na podstawie artykułu 48 konstytucji (a więc teoretycznie w dalszym ciągu zgodnie z prawem) rozpisano nowe wybory, które NSDAP wygrała z miażdżącą przewagą, uzyskując 44% głosów i możliwość samodzielnego sformowania rządu. Wybory nie zostały sfałszowane - naród naprawdę popierał nazistów, a niemieccy przemysłowcy, szczególnie katoliccy, finansowali ich kampanię wyborczą. Nowy parlament bez przeszkód uchwalił przyznanie rządowi specjalnych pełnomocnictw na następne 4 lata (m.in. obejmujące prawo wydawania ustaw i zmiany konstytucji). Korzystając z nich, już w czerwcu 1933 zdelegalizowano istnienie wszystkich partii politycznych poza NSDAP - zatem wprowadzono system monopartyjny na wzór włoskiego faszyzmu. W 1934 po śmierci prezydenta Paula Hindenburga katolik Adolf Hitler przejął jego obowiązki - odtąd jego oficjalny tytuł brzmiał "Führer und Reichskanzler" czyli wódz i kanclerz Rzeszy - przywrócono okrytą chwałą historii nazwę państwa niemieckiego. 

Hitleryzm, w przeciwieństwie do włoskiego faszyzmu, rościł sobie prawa do wszystkich sfer ludzkiej egzystencji - nic nie mogło się dziać poza strukturami partii nazistowskiej. Dziećmi zajmowało się faszystowskie Hitlerjugend, kobiety musiały obowiązkowo i aktywnie uczestniczyć w przedsięwzięciach Narodowego Frontu Kobiet. Życie uległo całkowitej ideologizacji, której symbolem stała się niemiecka swastyka - starogermański znak ognia, teraz podkreślający siłę narodu i partii. Rozbudowywano oficjalny, państwowy aparat terroru. Główną rolę odgrywała w nim tajna policja - Gestapo oraz elitarne jednostki tak zwanych "sztafet ochronnych" (SS). Powstawały pierwsze faszystowskie obozy koncentracyjne w Niemczech, do których bez sądu zsyłano "wrogów systemu" hitlerowskiego. Po wyeliminowaniu opozycji wojskowej, czyli S.A. w trakcie tak zwanej nocy długich noży (29/30 kwietnia 1934), katolik Adolf Hitler zajął się zwalczaniem wroga rasowego - najpierw Żydów. W tym celu Reichstag uchwalił sławetne "ustawy norymberskie". Pozbawiały one wszystkich Żydów praw politycznych i zakazywały im wchodzenia w związki małżeńskie z Niemcami, by obcy rasowo element nie kalał czystej aryjskiej krwi, w szczególnie niemieckiej. Zakazy rozszerzano, np. na prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej czy świadczenie usług, tak, że lekarz Żyd mógł leczyć wyłącznie Żydów. W listopadzie 1938 roku w całym kraju miał miejsce masowy pogrom Żydów, zwany od wytłuczonych wówczas szyb "nocą kryształową". Poparcie społeczne rosło, bo chwilowo poprawiała się sytuacja ekonomiczna. Zaprowadziwszy "ordung" katolik Adolf Hitler zaczął planować ogólnoświatową aryjską krucjatę, oczywiście za poparciem religijnym i politycznym papieża Piusa. Trzecia Rzesza Niemiecka miała przerosnąć potęgę Pierwszej. 

Wszystkie założenia ideologicznie nazizmu określane są jako prawicowe, skrajnie prawicowe i faszystowskie. Kłamstwem goebbelsowskim jest jakoby nazizm miał coś wspólnego z lewicą, socjalizmem czy komunizmem. Przymiotnik socjalistyczna do nazwy NSDAP został przez hitlerowców dodany tylko po to, aby ciemny i niepiśmienny, nie umiejący czytać w większości lud niemieckich robotników wprowadzić w błąd i przyciągnąć podstępnie do faszystowskiej partii katolika Adolfa Hitlera i jego papieskich stronników, a odciągnąć od ugrupowań socjalistycznych i komunistycznych w ówczesnych Niemczech. Nazizm miał w założeniu odwrócić niemieckich robotników po I wojnie światowej od ideologii komunistycznej oraz socjalistycznej i przyciągnąć ich do niemieckiego nacjonalizmu volkistowskiego. Naziści znaleźli się po I wojnie światowej pod silnym wpływem takich poglądów, jak nacjonalizm, pogarda wobec traktatu wersalskiego oraz antymarksizm, antykomunizm, antyliberalizm i antysemityzm. Początkowo po I wojnie światowej niemieccy nacjonaliści byli zdominowani przez monarchistów marzących o Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego. Jednak jej młodsze pokolenie związane było z nacjonalizmem Volkistowskim, który był bardziej radykalny i nie kładł nacisku na przywrócenie monarchii niemieckiej. Naziści chcieli zlikwidować Republikę Weimarską i utworzyć nowe radykalne, silne państwo niemieckie, oparte na ideologii napastniczej walki na miarę Aleksandra Macedońskiego, które mogłoby ożywić ducha 1914 roku i niemieckiej agresji antyludzkiej związanego z ideą niemieckiej jedności narodowej (Volksgemeinschaft). Kluczem ideologii nazistowskiej był i w sumie jest antysemityzm, a jego głównym nurtem był początkowo antymarksizm, a potem coraz bardziej antykomunizm i agresja na wszystko co kojarzy się z komunizmem w jego pierwotnej wersji marksizmu i leninizmu. Jedną z kluczowych cech nazizmu był i jest antykomunizm, innym paranoiczne teorie spiskowe wymierzone w Żydów, Jehowych, masonów, komunistów, socjalistów, marksistów czy liberałów. Jesienią 1944 roku Alfred Rosenberg powołał Zespół Roboczy do Badań Światowego Zagrożenia Bolszewizmem. Hitlerowcy planowali też utworzenie Instytutu Antymarksistowskiego. Wszystkie państwa zakazujące propagowania komunizm są de facto faszystowskimi reżimami zwyrodniałych nazistów i jej zbrodniczej solidarności we wszelkiej amoralnej patologii (rasizm, antysemityzm, antykomunizm, szowinizm). 

Osobnicy współcześnie szerzący rasizm, nienawiść do Żydów czy Murzynów, awersje i agresję do komunizmu czy masonów - to gorliwi zwyrodnialcy nazistowscy, neohitlerowcy i nic więcej. teorie spiskowe o masonach, komunistach i rasie semickiej to propagandowy bełkot najgorszego i najbardziej zwyrodniałego zła na tej ziemi jakim są naziści, skrajni faszyści, hitlerowcy, a wedle prawa karman, ci wszyscy hitlerowcy co młodo zginęli w II wojnie światowej szybko, bo w ciągu 50 lat odrodzili się w nowych wcieleniach w pobliżu miejsc gdzie zginęli i dalej wracają w bagno paranoicznej i bestialskiej ideologii nazistowskiej. Ciągle są jeszcze tym czym byli w II wojnie światowej i wymagają długotrwałej resocjalizacji ku wolności, demokracji i prawom człowieka. 

FASZYZM WŁOSKI 

- eksponował pojęcie narodu; odwołując się do tradycji historycznej; 

- wolny od elementów rasistowskich; 

- brak wyraźnego antysemityzmu; 

- respektował obowiązującą religię katolicką, nie walczył z katolickim kościołem a wręcz przeciwnie - partia faszystowska podpisała konkordat ze Stolicą Apostolską stając się wasalem papieża i Watykanu; 

- zaprowadził system monopartyjny, delegalizując opozycję, ale kontentował się zmonopolizowaniem przestrzeni politycznej, nie interweniując w inne sfery życia i aktywności obywateli; 

- na czele partii stał wódz dyktator - duce (Benito Mussolini); 

- do przejęcia władzy doszło praktycznie bezkrwawo i formalnie w ramach prawa, gdyż król Emanuel sam zaproponował Mussoliniemu stanowisko premiera po jego tryumfalnym "marszu na Rzym";  

- nie wysuwał postulatów ekspansji, skupiał się na wewnętrznej odbudowie i zjednoczeniu państwa włoskiego, eliminacji rażących dysproporcji między południem i północą (Ressorgimento); 

- był uważany za niegroźną, a nawet kuszącą alternatywę dla młodej i niepewnej demokracji; 

- sukces zapewniło mu powszechne niezadowolenie społeczne, spowodowane kryzysem gospodarczym; 

HITLERYZM - FASZYZM NIEMIECKI 

- eksponował pojęcie rasy, odwołując się do koncepcji nadczłowieka, którym w tej doktrynie miał być teoretyczny Aryjczyk - stąd logicznie wynikał postulat podporządkowania lepszej rasie reszty świata (podludzi);  

- pomiędzy "podludźmi" największe zagrożenie stanowili Żydzi (antysemityzm), a dalej Słowianie - stąd postulat "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej" i jego praktyczne konsekwencje ("noc kryształowa", ustawy norymberskie, holocaust), a potem likwidacja Słowian; 

- hitleryzm katolika Adolfa Hitlera zakładał likwidację Narodu Polskiego do 1948 roku; 

- zwalczał wszelkie niechrześcijańskie religie, z wyjątkiem germańskiej, własnej - połączenie różnych wierzeń starogermańskich (nawet symbol ruchu - swastyka - miał charakter religijny - dla Germanów był to znak świętego ognia); 

- zaprowadził system monopartyjny i zlikwidował opozycję, ale zdominował również pozostałe sfery życia obywateli, według reguły - wszystko dla partii, nic poza partią (Hitlerjugend, Niemiecki Front Kobiet); 

- na czele faszystowskiej NSDAP w  Niemczech stał wódz - Fuhrer (Adolf Hitler); 

- próba skopiowania wzoru włoskiego nie powiodła się ("pucz monachijski" 1923); 

- wysuwał postulaty ekspansji na Europę i świat pod hasłem "powiększania przestrzeni życiowej" (Lebensraum), w tym likwidacji Słowian aż po Kamczatkę; 

HITLERYZM W NIEMCZECH 

Hitleryzm jest to narodowy faszyzm, oficjalna ideologia NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, w skrócie Nazionalsozialisten). Jedna z odmian faszyzmu, która dla celów propagandowych używała słowa socjalizm w nazwie, jednak nie miała programu socjalistycznego praktyce politycznej ani gospodarczej. Twórcą nazizmu był austriacki katolik Adolf Hitler. Podstawy nazizmu w sensie doktrynalnym stworzył A. Rosenberg, natomiast jego ustrojową teorię opracował K. Schmidt. Nazizm wysuwał tezy o rzekomej nadrzędności rasy aryjskiej (Niemców), stanowiącej rasę panów, oraz hasła likwidacji Żydów (ostateczne rozwiązanie) oraz Słowian, w tym Polaków. Żydom przypisywał katolik Adolf Hitler antyniemieckie działania w czasie konferencji wersalskiej i opracowanie głównych założeń traktatu wersalskiego mającego za zadanie pognębić i wykorzystać Niemców. 

Według nazistów Żydzi oraz Słowianie byli przyczyną największych trudności w utrzymywaniu czystości rasy nordyckiej. Zgodnie z ideologią nazistowską Niemcy, jako naród panów, musiały posiadać należną sobie przestrzeń życiową (Lebensraum). Idea Lebensraumu miała uzasadniać prowadzoną przez katolika Adolfa Hitlera z poparciem papieży Piusów politykę podbojów, szczególnie krajów słowiańskich, i ostatecznie całkowitej eksterminacji miejscowej ludności. W latach 1933-1945 nazizm stanowił podstawę polityki państwowej III Rzeszy. Hitlerowska NSDAP została ściśle włączona w działalność aparatu państwowego Trzeciej Rzeszy Niemieckiej. Stojący na czele partii wódz (Fuhrer) był równocześnie przywódcą państwa i sił zbrojnych. Partyjna zasada wodzostwa (Fuhrerprinzip) obowiązywała na każdym szczeblu organizacji partyjnej i administracji państwowej. Nazizm Adolfa Hitlera i jego piusowej ekipy doprowadził do zniewolenia zarówno narodu niemieckiego, jak i narodów krajów podbitych oraz do masowych zbrodni ludobójstwa. Należał do najokrutniejszych systemów w dziejach ludzkości, które można porównywać tylko z wcześniejszymi zbrodniami watykańskiej inkwizycji katolickiej, która wymordowała ze 200 milionów ludzi. 

Po przegraniu I Wojny Światowej, Niemcy zostały zmuszone przez zwycięskich aliantów do przyjęcia upokarzających warunków pokojowych, ustalonych w Wersalu pod Paryżem. Zgodnie z nimi Niemcy utraciły znaczną część swoich terytoriów, ponadto musiały płacić ogromne odszkodowania wojenne. Alianci utrzymywali, że ich celem jest zwalczanie niemieckiego imperializmu, którego uosobieniem był cesarz Wilhelm II, a nie narodu niemieckiego. Jednak pomimo że cesarz abdykował, a Niemcy przekształciły się w demokratyczną republikę, warunki traktatu wersalskiego pozostały nie zmienione. W wyniku tego nowa republika miała bardzo utrudniony start i w latach powojennych sytuacja w kraju była tak niestabilna, że groziło to upadkiem demokratycznego systemu. Niemcy podzieliły się na zwalczające się obozy, z których dwa skrajne - komuniści i skrajna prawica - głosiły otwarcie antydemokratyczne poglądy. Obszarem, gdzie niezadowolenie było największe, była katolicka Bawaria w południowych Niemczech. Przez krótki czas władzę w niej sprawowali komuniści, lecz następnie została ona przejęta przez katolickich konserwatystów, którzy działali w granicach prawa, jednak byli negatywnie nastawieni do republiki, chcieli monarchy albo chociaż wodza i dyktatury katolickiej. Na terenie katolickiej Bawarii działało wiele skrajnych ugrupowań katolicko-prawicowych, które dążyły do współpracy z kwaterą główną Adolfa Hitlera i jego władzy lub też nakłaniały konserwatystów katolickich i luterańskich do otwartego buntu przeciwko republice i demokracji. Jedną z takich grup była NSDAP na czele z Adolfem Hitlerem, przyszłym dyktatorem Niemiec. 

Pokonane w I wojnie światowej Niemcy, zostały obarczone całkowitą odpowiedzialnością za wszczęcie ludobójczego konfliktu. Upadło Cesarstwo Niemieckie, a ścislej Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, zmieniając się z Europejskiego hegemona, w odbudowującą się z mozołem Republikę Weimarską na której czele stanął prezydent – marszałek Paul von Hindenburg (nawiasem mówiąc rodowity Poznaniak, tyle, że Niemiec), a ustrój państwa regulowała konstytucja z 11 sierpnia 1919 roku. W kołach nacjonalistycznych, skupionych wokół legendy armii cesarskiej – generała Ericha von Ludendorffa, rozpowszechniali teorię o „ciosie w plecy”, według której klęska Niemiec z roku 1918, spowodowana była spiskiem komunistów oraz Żydów. Demokratyzm nie przysłużył się społeczeństwu. Dochodziło do częstych wystąpień, jak np. Bunt Spartakusowców (1919 r.) – komunistów dążących do wywołania rewolucji w Berlinie lub Bunt Kappa (1920 r.) – monarchistów reprezentowanych przez koła junkierskie. Nie sprzyja to rozwojowi gospodarki, a kryzys (30 % obywateli pozostawało bez pracy) najlepiej przedstawia grafik sztucznie napędzanej przez kapitalistycznych finansistów dewaluacji marki niemieckiej względem dolara amerykańskiego w latach 1919-1923: 

marzec 1919 r. – 1USD = 4 DM

marzec 1921 r. – 1USD = 75 DM

marzec 1922 r. – 1USD = 400 DM

styczeń 1923 r. – 1USD = 7.000 DM

lipiec 1923 r. – 1 USD = 160.000 DM

listopad 1923 r. – 1USD = 130.000.000.000 DM

W związku z powyższym, Niemcy nie były w stanie wypłacić nałożonych na nie kontrybucji, co zaowocowało reakcję ze strony państw dawnej Ententy. W dniu 11 stycznia 1923 roku wojska francuskie wkroczyły na teren Zagłębia Ruhry. 

Katolik Adolf Hitler nie był Niemcem, lecz Austriakiem, synem celnika. Uzdolniony, lecz niezdyscyplinowany, był złym uczniem, ale od komunii katolickiej był dzielnym ministrantem służąc do mszy każdego dnia w kościele katolickim. Nie zrealizował również swoich ambicji artystycznych. Żył z dnia na dzień, często sypiając w wiedeńskich domach noclegowych. W 1913 roku przeniósł się do stolicy Bawarii, Monachium. Po wybuchu I Wojny Światowej zgłosił się na ochotnika do armii niemieckiej i za zasługi w czasie służby został odznaczony. Kapitulacja Niemiec była dla niego strasznym ciosem, jednak szybko wytłumaczył sobie, że przegrana była wynikiem zdrady Żydów, socjalistów, komunistów i innych nienarodowych ugrupowań. Po I wojnie światowej wrócił do Monachium, gdzie wkrótce przyłączył się do Niemieckiej Partii Robotników, niewielkiego ugrupowania prawicowego. Jego zdolności polityczne i umiejętność przemawiania szybko uczyniły zeń niekwestionowanego lidera partii. Wkrótce została ona przez niego przekształcona w partię faszystowską, na wzór włoskiej partii faszystowskiej Benito Mussoliniego. Ugrupowanie przyjęło nową nazwę – Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników (NSDAP), a jej symbolem stała się germańska czarna swastyka na ukośnym planie poprawnie nazywana Hackenkreutz. 

Dnia 29 lipca 1921 roku na arenie politycznej Republiki Weimarskiej pojawia się nowa organizacja – Niemiecka Partia Narodowo-socjalistyczna (Nationalsozialistische Deutsche Arbeitepartei – NSDAP). Jej program to otwarte dążenie do dyktatury, która miała zapewnić państwu siłę i dyscyplinę, walka z „dyktatem wersalskim”, komunizmem, spiskiem żydowskim i bezrobociem. Niemcy mają stać się „narodem panów”. Drogę do władzy, oprócz licznych przemówień samego Adolfa Hitlera, torują nazistom Oddziały Szturmowe (Sturm Abteilungen – SA) – bojówki dowodzone przez katolika Ernesta Rohma. Bardziej elitarne – Sztafety Ochronne (Schutzstaffeln – SS)*, skupiają gwardię przyboczną Hitlera, na których czele stanął inżynier i hodowca drobiu – Heinrich Himmler. Na jesieni 1923 roku naziści przechodzą do ofensywy w Bawarii – landzie, w którym cieszyli się największa bodaj popularnością. Katolik Adolf Hitler, jego najbliżsi współpracownicy, jak sekretarz – katolik Rudolf Hess oraz zwolennicy jego haseł organizują w Monachium pucz, zwany Puczem Monachijskim, jednakże zostają rozpędzeni przez policję, a czołowe postacie NSDAP zostają zatrzymane. Władze delegalizują partię, uznając ją za wywrotową. Popularność katolika Adolfa Hitlera wzrasta. 

Narodowi pseudo socjaliści (naziści) - w rzeczywistości faszyści - urządzali marsze z transparentami i pochodniami oraz inne spektakularne manifestacje polityczne. Powstało również militarne skrzydło ugrupowania – S.A., którego członkowie nosili brunatne mundury. S.A. stanowiło coś w rodzaju prywatnej armii, w swoich działaniach często stosującej taktykę zastraszenia i przemocy. Pod przywództwem katolika Adolfa Hitlera naziści zaczęli odgrywać istotną rolę polityczną w katolickiej Bawarii. Jednak kiedy nadszedł moment na zwrócenie się przeciwko republice, faszystowska NSDAP była za słaba i szła działać w osamotnieniu, w związku z czym weszła w sojusz z innymi ugrupowaniami chrześcijańsko prawicowymi, z chadekami. Miało to miejsce w 1923 roku, kiedy Francuzi i Belgowie zajęli przemysłowe centrum Niemiec, Zagłębie Ruhry, w związku z opóźnieniem spłaty odszkodowań wojennych. Galopująca inflacja uczyniła markę niemiecką bezwartościową, co doprowadziło do ruiny wielu obywateli. Katolik Adolf Hitler i jego sojusznicy wybrali ten moment do przeprowadzenia puczu, który jednak został stłumiony przez oddziały monachijskiej policji. Jako że władze monachijskie darzyły ruch nazistowski ukrytą sympatią, Adolf Hitler skazany został jedynie na niewysoką karę więzienia, chociaż wówczas powinna to być kara śmierci. Proces został przez niego wykorzystany jako okazja do płomiennych przemówień, mających na celu popularyzację ideologii katolickich nazistów i całej skrajnej prawicy chrześcijańskiej. 

Jednak po zwolnieniu katolika Adolfa Hitlera z więzienia w listopadzie 1924 roku, przyszłość faszystowskiej NSDAP zdawała się nie mieć większych perspektyw. Niemcy zaczęły powoli wychodzić z kryzysu, pożyczki amerykańskie pobudziły rozwój gospodarki, a antagonizm niemiecko – francuski z wolna słabł. System demokratyczny został powszechnie zaakceptowany i wydawało się mało prawdopodobne, by większość obywateli chciała oddać swoje głosy na jakąś radykalnie nacjonalistyczną partię, nie wspominając już o ekstremistycznym ugrupowaniu Adolfa Hitlera. Nazistowski przywódca wyraził swoje poglądy w książce Mein Kampf (moja walka), zadedykowanej jego osobistemu sekretarzowi, Rudolfowi Hessowi. Adolf Hitler chciał w pierwszym rzędzie anulowania układu wersalskiego, rozbicia ruchu komunistycznego i socjalistycznego oraz odbudowania potęgi imperialistycznych Niemiec. Jednak miał to być jedynie wstęp co realizacji o wiele groźniejszych planów, opartych na skrajnie rasistowskiej ideologii Adolfa Hitlera. Według niego historia była przede wszystkim bezlitosną walką ras o przetrwanie, co w jego oczach usprawiedliwiało wszelkie akty gwałtu i przemocy przeciwko innym rasom i narodom. Niemcy były jego zdaniem narodem panów, rzekomą rasą Aryjczyków, nadrzędną wobec innych ras. Jednak wśród prawdziwych Niemców znajdowali się źli i podstępni Żydzi oraz Słowianie, którzy dążyli do zdominowania i zniewolenia czystych rasowo Aryjczyków. Ponadto rasy niższe, na przykład Słowianie, zamieszkujący tereny Europy Wschodniej, ograniczali Niemcom ich „przestrzeń życiową”. Dlatego zarówno Żydzi jak i Słowianie powinni zostać wyeliminowani, jednak co katolik Adolf Hitler dokładnie przez to rozumiał nie było jeszcze wtedy wiadomo. 

Oparta na wymysłach, nie na faktach, gloryfikująca brutalność i nietolerancję, filozofia katolika Adolfa Hitlera była zaprzeczeniem wszystkiego, co uważano za cywilizowane i racjonalne. Stanowiło to jednak jeden z jego atutów, ponieważ nawet po tym, jak już doszedł do władzy, wielu ludzi nie traktowało jego planów poważnie. Większość Niemców, którzy głosowali na katolika Adolfa Hitlera, kierowała się prostymi motywami – chęcią znalezienia kozła ofiarnego, tłumaczącego ich własne niepowodzenia. Pociągała ich również roztaczana przez Austriaka Adolfa Hitlera wizja dynamicznych zmian i obietnica odejścia od „szarej codzienności”, co stało się szczególnie atrakcyjne na początku lat 30-tych XX wieku, kiedy to „szara rzeczywistość” stała się jeszcze bardziej uciążliwa. Światowy kryzys ekonomiczny wstrząsnął gospodarką wielu krajów, szczególnie mocno w Niemczech, jako że nadszedł czas spłaty długów zaciągniętych u Amerykanów. Około 6 mln ludzi straciło wtedy pracę. Wraz ze wzrostem bezrobocia, wzrastała również popularność faszystowskiej, chadeckiej NSDAP. Już w roku 1932 partia ta miała najwięcej reprezentantów w Reichstagu (niemieckim parlamencie), zbyt mało jednak, by zdobyć bezwzględną większość i uformować własny rząd. Istniało niebezpieczeństwo, że wraz z poprawą sytuacji gospodarczej, poparcie dla Adolfa Hitlera zmaleje, a zwyrodniali dyktatorzy i ciemne ich partie dochodzą do władzy w czasach kryzysów. 

W listopadzie 1932 roku odrodzone NSDAP otrzymuje 33% poparcie w wyborach do Reichstagu, a 30 stycznia 1933 roku katolik Paul von Hindenburg powierza katolikowi Adolfowi Hitlerowi urząd kanclerski. Swe rządy Adolf Hitler rozpoczyna od wprowadzenia stanu wyjątkowego, wyjątkowego powodu podpalenia Reichstagu w nocy 27 lutego 1933 roku. Wkrótce, na mocy Ustawy o Zabezpieczeniu Narodu i Państwa przed Niebezpieczeństwem, zawieszone zostają swobody obywatelskie, wprowadzono cenzurę, zakazano zgromadzeń (zawieszenie Art. 114 do Art. 153 Konstytucji Republiki Weimarskiej). W październiku tego samego roku Niemcy występują z Ligi Narodów. W masowym użyciu znajdują się bojówki SA, napadające na komunistów, Żydów i ogólnie pojętych przeciwników kanclerza. Nadchodzi czas, aby dokonać czystki w szeregach NSDAP. W nocy 30 czerwca 1934 roku, oddziały SS uprowadzają i pozbawiają życia wielu działaczy NSDAP o orientacji politycznej, odmiennej od Adolfa Hitlera („Noc Długich Noży”), w tym socjalistów i aktywistów robotniczych. Wśród zamordowanych jest Ernst Rohm, co odbije się na spadku znaczenia SA. Adolf Hitler wydaje Ustawę o Głowie Państwa, zrównującą urząd kanclerza i prezydenta (1 sierpnia 1934 r.) oraz ogłasza się Fuhrerem. Dnia 30 stycznia 1934 roku Republika Weimarska – federacja niezależnych państw niemieckich, zostaje przemianowana na III Rzeszę Niemiecką. 

Rzeczywiście, w wyborach listopadowych 1932 roku papistowscy naziści zaczęli tracić głosy. Jednak katolik Adolf Hitler odrzucał wszelkie sugestie namawiające go do puczu, mając w pamięci porażkę w 1923 roku. Planował zdobyć władzę w legalny sposób i następnie wykorzystać ją do przeprowadzenia rewolucji. Okazja nadarzyła się, kiedy nastąpił rozłam wśród rządzących krajem chrześcijańskich konserwatystów. Kanclerz Franz von Papen zaproponował nazistom utworzenie koalicji, sądząc, że możliwe będzie kontrolowanie ich poczynań. W ten sposób w styczniu 1933 roku katolik Adolf Hitler został kanclerzem Niemiec, chociaż w samym rzędzie znalazło się niewielu nazistów. Wkrótce jednak chrześcijańscy konserwatyści przekonali się, że nie docenili Adolfa Hitlera. Pożar Reichstagu został wykorzystany przez niego jako pretekst do delegalizacji znienawidzonej przez chrześcijan Komunistycznej Partii Niemiec. Następnie katolickim nazistom udało się przegłosować ustawę o pełnomocnictwach rządu, która dawała Adolfowi Hitlerowi dyktatorską władzę na okres 4 lat. Tak jak tego pragnął, katolik Adolf Hitler mógł teraz wykorzystać legalnie zdobytą władzę do zmiany Niemiec w faszystowską III Rzeszę. Wszystkie partie polityczne, oprócz faszystowskiej NSDAP, został rozwiązane, podobnie jak związki zawodowe, antynazistowskie gazety i inne ośrodki opozycji. 

Jedyną władzą w państwie staje się katolik Adolf Hitler, przyjaciel papieża Piusa i jego faszystowskie NSDAP, nad „bezpieczeństwem” czuwa Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (Reichsheisthauptamt – RSHA) z księdzem katolickim jako szefem, a w szczególności Tajna Policja Państwowa (Geheime Staatspolizei – Gestapo) działające pod egidą SS. Przeciwnicy polityczni, komuniści, homoseksualiści i inny „element niepożądany” (mniejszości narodowe jak np.: Cyganie, Żydzi), także Świadkowie Jehowy i buddyści trafiają do obozów koncentracyjnych. Równolegle zaczęto łamać zasady Traktatu Wersalskiego poprzez rozbudowę wojsk pancernych, lotnictwa i Kriegsmarine. W 1935 roku wprowadzono przymusowy powszechny obowiązek służby wojskowej, a Reichswehrę przemianowano na Wehrmacht – który przysięgał na wierność nie państwu ale Fuhrerowi. Ruszają także masowe roboty publiczne, mające wyprowadzić Niemcy z kryzysu gospodarczego. W 1938 roku ostatecznie „hitleryzacji” podlega gabinet wodza. Najbardziej znaczącą zmianą jest obsadzenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych przez Joachima von Ribbentropa – wiernego Fuhrerowi sprzedawcę szampanów, który zastąpił na stanowisku Franza von Papena. 

Nazizm stał się oficjalną doktryną faszystowskiej III Rzeszy, a katolik Adolf Hitler został ogłoszony jej wodzem (Fuhrerem). Kiedy S.A. zaczęło wymykać się spod jego kontroli, Adolf Hitler zorganizował „noc długich noży”, w trakcie której zabici zostali potencjalni przeciwnicy Fuhrera w łonie ruchu nazistowskiego. Na znaczeniu przybierać zaczęło zbrodnicze SS, polityczna policja i straż przyboczna Adolfa Hitlera. Powstały pierwsze obozy koncentracyjne, w których osadzani byli przeciwnicy polityczni, natomiast Żydzi pozbawieni zostali większości praw obywatelskich. Niemniej jednak Adolf Hitler uzyskał szerokie poparcie społeczne wśród Niemców, głównie z powodu programu militaryzacji i budowy dróg, który dał wielu ludziom zatrudnienie i podźwignął gospodarkę z totalnej ruiny. Robotnicy niemieccy stracili większość swoich praw, jednak mieli pracę i środki na utrzymanie rodziny. Propaganda nazistowska wykreowała model obywatela, który odzyskał poczucie celu w życiu, a sukcesy w polityce zagranicznej zwiększyły prestiż i popularność austriackiego katolika Adolfa Hitlera. Remilitaryzacja i przywrócenie poboru do wojska były pierwszymi działaniami, które stanowiły jawne pogwałcenie układu wersalskiego, gdyż Niemcom nigdy nie powinno się pozwalać na posiadanie jakiejkolwiek armii z powodu tysiącletnich tradycji do bestialskiego podbijania i germanizowania innych plemion i narodów. Następnie, w 1936 roku, katolik Adolf Hitler wprowadził wojsko do Nadrenii, na terenie której Niemcom nie wolno było utrzymywać sił zbrojnych. Niemiecka remilitaryzacja była wówczas w początkowej fazie, gdyby więc Francja zareagowała akcją zbrojną, Adolf Hitler z pewnością musiałby odstąpić od swoich planów odbudowy militarnej potęgi Niemiec. Nic takiego jednak nie nastąpiło, co tylko utwierdziło Fuhrera w przekonaniu, że mocarstwa europejskie są słabe i niezdecydowane, niechętne do podjęcia jakiegokolwiek ryzyka. 

Na krótko przed wybuchem II wojny Kancelaria Hitlera wygląda następująco: 

Otto Meissner – Sekretarz Stanu

Joachim von Ribbentrop – Minister Spraw Zagranicznych Rzeszy

Heinrich Lammers – Szef Kancelarii Rzeszy

Hjalmar Schacht – Minister Ekonomii i Prezes Reichsbanku

Erich Reader – Dowódca Kriegsmarine

Lutz Schwerin von Krosie – Minister Finansów Rzeszy

Walter Funk – Szef Prasy Niemieckiej

Franz Seldte – Minister Pracy

Franz Gurtner – Minister Sprawiedliwości

Wilhelm Ohnesorge – Prezes Reichspost

Julius Dorpmuller – Minister Komunikacji

Herman Goering – Minister Lotnictwa i Wielki łowczy Rzeszy, a także Prezydent Prus Wschodnich

Joseph Goebbels – Minister Propagandy Rzeszy

Walter Darre – Minister Rolnictwa

Bernard Rust – Minister Oświaty

Hans Kerrl – Minister d.s. Wyznań

Rudolf Hess – Minister Rzeszy (bez teki)

Robert Ley – Szef Koordynacji Międzyokręgowej NSDAP.

Nie należy także zapominać o roli jaką odgrywało SS samo w sobie. RSHA kierowane było przez SS-Obergruppenfuhrera Reinharda Heydricha, szarą eminencje Rzeszy, a Gestapo przez SS-Gruppenfuhrera Karla Wolffa. 

Wielka Brytania i Francja istotnie obawiały się wybuchu kolejnej wojny w Europie, ponadto alianci zrozumieli, jak ciężkie dla Niemiec były warunki traktatu wersalskiego, a także cieszyli się, że faszyści likwidują organizacje i ruchy komunistyczne, które bezpodstawnie uważali za zagrożenie dla siebie. W rezultacie, do 1938 roku potęga faszystowskich Niemiec wzrosła tego stopnia, że dokonały one aneksji Austrii - Ojczyzny Hitlera, i zgłosiły pretensje do terytoriów czeskich w Sudetach, zamieszkanych przez mniejszość niemiecką. Agresywna postawa papieskiego katolika Adolfa Hitlera sprawiła, że na konferencji w Monachium wyrażono zgodę na przyłączenie dużej, strategicznie istotnej części Czechosłowacji do Niemiec. Jaka dotąd poczynania katolika Adolfa Hitlera znajdowały, przynajmniej pozorne, wytłumaczenie. Zaanektowane tereny zamieszkane były przez Niemców, którzy w ten sposób jedynie „powracali do Rzeszy”, a w rzeczywistości wcześniej dokonali inwazji na Czeskie ziemie, które okupowali. Jednak w marcu 1939 roku Czechosłowacja zmuszona została do przyjęcia niemieckiego protektoratu, stając się obszarem faktycznie podległym Adolfowi Hitlerowi jako terytorium okupowane. Krok ten zaostrzył postawę mocarstw europejskich wobec faszystowskich Niemiec, i kiedy rozpoczął kampanię opartą na roszczeniach mniejszości niemieckiej w Polsce, Polska otrzymała gwarancję, że w przypadku ataku Francja i Wielka Brytania staną po jej stronie, co potem okazało się zdradziecką fikcją ze strony owych mocarstw. 

Kiedy napięcie zaczęło rosnąć, Adolf Hitler wymanewrował swoich przeciwników, podpisując ze Związkiem Radzieckim pakt o nieagresji, mimo paranoicznej nienawiści jaką darzył to komunistyczne i w większości słowiańskie państwo. W ten sposób uniemożliwił on powstanie szerokiej koalicji antyhitlerowskiej, a zgubna polityka Francji i Wielkiej Brytanii, także agresywnie nienawistnych do ZSRR była przyczyną koszmaru Narodu Polskiego. W dniu 1 września 1939 roku, po tym jak Polacy odmówili pójścia na jakiekolwiek ustępstwa wobec faszysty i zbrodniarza Adolfa Hitlera, faszystowskie wojska niemieckie bestialsko zaatakowały Polskę, rozpoczynając tym samym II Wojnę Światową, z zamiarem likwidacji Narodu Polskiego najpóźniej do 1948 roku. Wielka Brytania i Francja, nie wywiązały się ze swoich zobowiązań, gdyż chociaż formalnie wypowiedziały Niemcom wojnę, nie podjęły jednak żadnych działań militarnych w obronie Polski i Polaków. Z tego powodu, jak i z wielu podobnych, Polska nie ma żadnych podstaw aby kiedykolwiek ufać Niemcom, Francji czy Wielkiej Brytanii, które zawsze były dla nas wrogimi imperiami... 

Od samego początku katolik Adolf Hitler nie ukrywał, iż dąży do obalenia porządku panującego w Europie po Konferencji Paryskiej. Rozpoczyna stopniową odbudowę terytorialną państwa od przyłączenia Zagłębia Saary w wyniku plebiscytu z 1 marca 1935 roku. Zwolnione z obowiązku wypłaty reparacji wojennych Niemcy, mogą bez problemu rozwijać zakłady przemysłowe – powstaje kompleks fabryk w Zagłębiu Rury, w większości zakładów zbrojeniowych. W marcu 1936 roku zostaje zremilitaryzowana Nadrenia. Swoistym poligonem doświadczalnym dla sprzętu staje się wojna domowa w Hiszpanii. W listopadzie 1936 roku występują przeciwko niedawnemu sojusznikowi – ZSRR, podpisując Pakt Antykominternowski. Napięcie wzrasta także w stosunkach niemiecko-austriackich. W lipcu 1934 roku naziści austriaccy dokonują zamachu, w którym ginie austriacki kanclerz Engelbert Dollfuss. Nasilają się także proniemieckie demonstracje. Adolf Hitler wykorzystuje sytuację i 12 marca 1938 dokonuje Anschlussu Austrii (popierany przez 99,75% Austriaków). Kraj ten staje się prowincją III Rzeszy – Ostmark. 

Kolejnym państwem, które padło ofiarą III Rzeszy Niemieckiej była Czechosłowacja. Obszar przygraniczny tzw. Sudetenland zamieszkiwało blisko 3 miliony Niemców, którzy za wszelką cenę dążyli do połączenia z Heimatem czyli hitlerowską Ojczyzną. Reprezentowali swoje interesy w czeskim Parlamencie poprzez Partię Niemców Sudeckich i jej przywódcę – Konrada Henleina. Niejasne stanowisko wobec zapędów Adolfa Hitlera zajmuje Francja i Wielka Brytania. W końcu w październiku 1938 roku w Monachium dokonano zbrodniczego hitlerowskiego rozbioru Czechosłowacji – utworzono niemiecki Protektorat Czech i Moraw, Polsce oddano Zaolzie, Spisz i Orawę, a Węgrom Ukrainę Zakarpacką. Powstało również marionetkowe państwo słowackie pod rządami zwyrodniałego zbrodniarza faszystowskiego księdza Józefa Tiso - katolickiego księdza. Wehrmacht przekracza Sudety, a ostateczna kapitulacja ma miejsce 15 marca 1939 roku. Zwrot następuje również w stosunkach z Włochami (22 maja 1939 roku podpisano między obydwoma państwami sojusz zwany „Paktem Stalowym”) oraz z ZSRR – 23 sierpnia 1939 roku w Moskwie dochodzi do tajnego porozumienia między Joachimem von Ribbentropem, a Ludowym Komisarzem Spraw Zagranicznych ZSRR – Wiaczesławem Mokotowem, dzięki czemu Niemcy zyskują na czasie i nie wplątują się od razu w wojnę z ZSRR o wschodnie ziemie polskie, zamieszkiwane także przez ludność rosyjską. 

RASIZM I ANTYSEMITYZM HITLEROWSKI 

Stałym elementem ideologii lansowanej przez faszystowską NSDAP były wątki rasistowskie. Odwoływano się do urojonej „nadrzędności” rasy germańskiej i przeświadczenia o rzekomej wyższości Niemców względem innych narodów (nie mówiąc już o kolorach skóry). Do „najsłynniejszego” incydentu doszło podczas Igrzysk Olimpijskich Berlinie w roku 1936, kiedy to Fuhrer odmówił wręczenia złotego medalu, czarnoskóremu Amerykaninowi – Jessemu Owenowi (zwycięstwo w biegach na 100 i 200 m oraz w skoku w dal). Najtragiczniej w III Rzeszy, a potem także w krajach okupowanych, przedstawiał się los Żydów, skazanych na zagładę w pierwszej kolejności z racji swego pochodzenia. Holocaust Polaków był w działalności hitlerowców na drugim miejscu, a Naród Polski miał zostać całkowicie zlikwidowany do 1948 roku. Dojście katolika Adolfa Hitlera do władzy w roku 1933 zmusiło wiele tysięcy Żydów i komunistów do opuszczenia Niemiec, tym którzy zostali od początku poddawani byli eksterminacji. W dniu 7 kwietnia 1933 roku wchodzi w życie Ustawa o Lustracji Urzędów Państwowych. Wszyscy pracownicy aparatu państwowego, którym udowodniono pochodzenie żydowskie, nierzadko poprzez udokumentowanie przynależności do wspólnoty religijnej wyznawców Tory, zostają usunięci z pracy. Ustawy Norymberskie z marca 1935 roku pozbawiają ich ochrony prawnej. Wielu trafia do zbrodniczych niemieckich obozów koncentracyjnych. Nawołuje się do bojkotu sklepów żydowskich, a także do odsunięcia od pracy lekarzy i prawników tego pochodzenia. Kiedy w 1938 roku w zamachu ginie ambasador III Rzeszy w Paryżu – von Rath, winą obarczono organizacje syjonistyczne. W dniu 10 listopada 1938 roku w Niemczech ma miejsce „Noc Kryształowa”. Wielu Żydów zostaje zabitych, hitlerowska S.A. niszczy synagogi i majątek Żydów, a papiestwo i Watykan judzą do eskalacji nienawiści do Żydów i Polaków. Równolegle 20.000 przypadkowo pochwyconych Żydów trafia do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Cały czas trwa bestialska faszystowska nagonka na Żydów w prasie, radio i kinie. Apogeum Holocaustu ma miejsce 20 stycznia 1942 roku na konferencji SS w willi Wansee, gdzie zatwierdzono projekt „Ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, w pierwszej kolejności, przez unicestwieniem Narodu Polskiego. 

HITLEROWSKI ANTYSLAWIZM - NIENAWIŚĆ DO SŁOWIAN 

Na części terenów polskich utworzono hitlerowskie Generalne Gubernatorstwo. Wobec polskiej ludności prowincji na masową skalę zastosowano terror, gwałcenie kobiet, przemoc i ludobójstwo. Zdaniem nazistów celem Polaków była niewolnicza praca od dzieciństwa aż do ostatecznego Holocaustu Narodu Polskiego w 1948, według planów III Rzeszy Niemieckiej. Na pierwszym celu naziści postawili sobie za cel wyniszczenie narodowej inteligencji. Polska miała być jedynie źródłem surowców oraz siły roboczej. Plany wymordowania całych grup społecznych stworzono już w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku. Plany te naziści nazwali "politycznym oczyszczeniem terenu". Natychmiastowej eksterminacji podlegali m.in. nauczyciele, duchowni, działacze polityczni, społeczni, kulturalni czy pracownicy administracji państwowej. Masowo wysiedlano Polaków z terenu Gdańska i Prus Zachodnich. Stosowano politykę wysiedlania całych środowisk młodzieżowych co na celu miało wynarodowienie Polaków. Germanizacji uległa ludność Śląska i Pomorza oraz Kaszubi i górale. Polacy masowo wywożeni byli do Niemiec jako przymusowi robotnicy zorganizowani w łagrach jako obozach pracy lub u prywatnych gospodarzy ziemskich jako parobki. Polscy robotnicy przymusowi nosili specjalne odznaki rozpoznawcze i byli podporządkowani policji niczym kryminaliści na warunkowym zwolnieniu z zakładu karnego. 

Katolik Adolf Hitler planował podzielić podbite tereny ZSRR na kilka obszarów, co miało zapobiec odbudowie słowiańskiego państwa rosyjskiego przez Rosjan uważanego za Świętą Matkę Rosję. Planowano utworzenie pięciu gubernatorstw na terenach ZSRR. Do pierwszego wejść miały Białoruś, Litwa, Łotwa i Estonia – tereny te miały być zgermanizowane, przesiedleni tam mieli być Holendrzy i Duńczycy, a w krajach nadbałtyckich również Norwegowie. Według niemieckich nazistów, w przyszłości kraje nadbałtyckie miały zostać włączone do III Rzeszy Niemieckiej jako obszary poddane całkowitemu zgermanizowaniu. Drugim gubernatorstwem miała zostać Ukraina, trzecim Kaukaz, czwartym Rosja, a piątym tereny Turkiestanu. Skutkiem podboju Europy Wschodniej miało być zdobycie terenów eksploatacji siły roboczej. Naziści zakładali, że ludność rosyjska zostanie przesiedlona na tereny Syberii, a obszar Europy Wschodniej skolonizują niemieccy osadnicy - rasy niższe miały zostać wyeliminowane, w tym Żydzi, Cyganie i Polacy. Po hipotetycznym zwycięstwie nad ZSRR i zniewoleniem narodów zamieszkujących kraj, najwyższą warstwę społeczną na tych obszarach mieli stanowić członkowie hitlerowskiej NSDAP, kolejną kastą mieli być pracownicy, a na końcu warstwa podbitych obcoplemieńców zwanych też nowoczesną warstwą niewolników. Wyznawcy prawosławia mieli obowiązkowo przyjmować papieski katolicyzm albo zostać zlikwidowani. Podbite narody ZSRR miały zostać pozbawione możliwości nauki historii swoich krajów, pozbawione możliwości czytania i pisania, a na wsiach informacje przekazywane miały być jedynie poprzez propagandowe głośniki hitlerowskie. 

Mimo wsparcia radykalnej, faszystowskiej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów - OUN, naziści niemieccy uważali że Ukraina powinna stać się terenem kolonizacyjnym w którym dominować będą Niemcy. Wsparcie radykałów z OUN spowodowane było pozytywnym stosunkiem ukraińskich nacjonalistów do III Rzeszy i poglądów Hitlera. OUN uważał że naziści wspomogą Ukraińców w walce z Polakami i Sowietami. Nacjonaliści ukraińscy wspomagali działania III Rzeszy Niemieckiej w działaniach wywiadowczych skierowanych przeciwko II RP i ZSRR. Po agresji Niemiec na ZSRR, Ukraiński OUN wspomógł bezpośrednio walkę Niemców z Armią Czerwoną. W zamian za wsparcie Niemców w wojnie nacjonaliści liczyli na rekompensatę rządu III Rzeszy Niemieckiej. Powołali oni Ukraińską Radę Narodową, a już tego samego dnia Niemcy internowali inicjatorów tego posunięcia. Następnie naziści zdelegalizowali wszystkie partie reprezentujące Ukraińców. Kraj został w całości włączony pod administrację Niemców. Ogół społeczeństwa ukraińskiego był nastawiony do Niemców negatywnie, ale banderowcy zawsze współpracowali z hitlerowcami przeciwko Polsce I Rosji jako zdrajcy Narodów Słowiańskich. Ukraińcy zmęczeni byli przymusową pracą na rzecz Niemiec i świadczeniami dla Wermachtu. Niemcy ponownie próbowali przeciągnąć część narodu ukraińskiego na swoją stronę po porażkach roku 1943 tym razem bez większego odzewu, chociaż banderowcy całkowicie popierali hitlerowski reżym. 

ANTYSEMITYZM I LUDOBÓJSTWO HITLEROWSKIE 

Dnia 11 kwietnia 1933 roku naziści w Niemczech wprowadzili paranoiczną ustawę definiującą Żydów jako osobę niearyjskiego pochodzenia, tym samym Żydzi usuwani byli z urzędów. Ustawa oparta była na katolickiej nienawiści do narodu żydowskiego i sterowana z Watykanu. Już w 1935 roku wprowadzono ustawy norymberskie, które pozbawiały Żydów podstawowych praw obywatelskich i oddzieliły ich od reszty społeczeństwa niemieckiego. W tym samym roku wprowadzono dwadzieścia siedem dekretów, według których osoby starające się o rozmaite stanowiska musiały przedstawić dowód na aryjskie pochodzenie w przypadku np. oficera SS, kandydat musiał udokumentować aryjskość genealogiczną od roku 1700 roku. W Niemczech powstał nowy zawód – Sippenforscher zajmujący się poszukiwaniem dokumentów genealogicznych. Od sierpnia 1935 roku działał Komitet Bojkotu zmuszający Żydów do odsprzedawania swoich interesów po cenach minimalnych (członkowie Komitetu organizowali m.in. porwania i zabójstwa). Do jesieni 1938 z kraju uciekło ponad 200 tysięcy Żydów, lecz liczba Żydów w kraju III Rzeszy wyrównana została po przyłączeniu do III Rzeszy terenów Austrii. Kolejnym pretekstem do wzmożonych represji na Żydach był zamach dokonany 9 listopada 1938 roku przez Herschela Grynszpana, który w Paryżu dokonał zamachu na dyplomatę Rzeszy. W Niemczech naziści rozpętali serię czystek antysemickich zwanych jako noc kryształowa. Rząd nie przeciwdziałał seriom wystąpień antysemickich, lecz wspierał je i rozpoczął pierwsze masowe wywiezienia Żydów do obozów koncentracyjnych (wywieziono wówczas 20 tysięcy osób). Ponadto za zamieszki obwiniono Żydów, których obciążono miliardowymi odszkodowaniami (około 400 milionów dolarów). Po nocy kryształowej wprowadzono rygorystyczne prawo zakazujące małżeństw i stosunków seksualnych między Żydami a przedstawicielami innych narodowości. Żyd przyłapany na spoufalaniu się z Niemką od razu wysyłany był do obozu koncentracyjnego. Do obozu odesłany mógł zostać również Niemiec, który trafiał tam na trwającą trzy miesiące reedukację antysemicką. Segregację rasową wprowadzono w poczekalniach, pociągach i restauracjach, a Żydów wydalono ze szkół. 

W 1940 roku w ciągu jednej w nocy Niemcy zamordowali 1700 Żydów w Nasielsku na terenie Polski. Z terenów Polski włączonych do Rzeszy wysiedlono 600 tysięcy Żydów, którzy trafili na teren Generalnej Guberni. Polityka zwyrodniałego ludobójstwa katolicko-hitlerowskiego rozpętana przez Niemców już w połowie 1941, trwała około 40 miesięcy. Liczba żydowskich ofiar Holocaustu jest szacowana na prawie 6 milionów, a największy jej polityczny sprawca - Watykan jak dotąd nie został za to ukarany, chociaż sterował katolickim aktywistą Adolfem Hitlerem w tych zbrodniach. Jedną trzecią tej liczby, czyli około 2 miliony, stanowiły dzieci. Liczba polskich Żydów wśród ofiar Zagłady szacowana jest według różnych źródeł od 2,6 mln do 3,3 mln osób, w zależności od tego jakie tereny liczone są jako polskie (z 1939 roku czy wedle mapy z 1945 roku). Od października 1941 roku wprowadzono odrębny dla Żydów kodeks pracy, według którego mieli oni pracować bez żadnych ograniczeń czasowych (dotyczyło to już czternastolatków). Żydzi pozbawieni zostali strojów ochronnych. We wrześniu 1941 Żydzi zmuszeni zostali do noszenia gwiazdy Dawida z napisem „Jude”. W czasie wojny z ZSRR na wschodzie zawieszono wszelkie niewojskowe transporty pociągów. Na ich miejsce powstały specjalne pociągi do przewożenia Żydów do obozów śmierci. Hitlerowska SS dysponowała pociągami przewożącymi każdego dnia 5000 Żydów do obozu śmierci w Treblince i dwa razy w tygodniu 5000 do Bełżca. Poza obozami, najbardziej znanym miejscem ludobójstwa jest wąwóz Babi Jar koło Kijowa, gdzie w 1941 zamordowano około 100 000 Żydów, a także podwileńskie Ponary, gdzie naziści wymordowali prawie 80 000 Żydów. 

Po wybuchu II wojny światowej armia i inne organizacje zbrojne III Rzeszy zaczęły stosować terror, a od 1941 roku – zorganizowane ludobójstwo. W pierwszej kolejności dążono do eksterminacji wszystkich Żydów i Cyganów (Holocaust), a następnie Słowian, z których jednak część miała służyć jako niewolnicy „panów” Niemców. Hitlerowcy utworzyli 42.500 gett i obozów, w tym 30.000 obozów pracy i 980 obozów koncentracyjnych stosujących masowe ludobójstwo. 

ADOLF HITLER 

Urodził się 20 kwietnia 1889 roku w Braunau w Austrii. Uczęszczał do katolickiej szkoły benedyktyńskiej w Lambach. Tam też, urzeczony religią katolicką i klimatem kościelnym śpiewał w chórze, a nawet w pewnym momencie postanowił zostać księdzem katolickim, gdyż od pierwszej komunii katolickiej był ministrantem. Kilka lat później przeniósł się do stolicy północnej Austrii – Linzu. Przeżył zawód miłosny i próbował popełnić samobójstwo, niestety nieskutecznie. W 1907 roku wyjechał do Wiednia, gdzie ubiegał się o miejsce w Akademii Sztuk Pięknych. Roztrwoniwszy oszczędności, zamieszkał w przytułku i żył w nędzy, zarabiając na życie odśnieżaniem ulic i sprzedażą własnoręcznie namalowanych pocztówek. Tutaj właśnie, w zetknięciu z radykalnymi kręgami wiedeńczyków, stał się zwyrodniałym antysemitą i skrajnym nacjonalistą oraz zaczął przejawiać talent oratorski i pieniaczy. Gdy w sierpniu 1914 roku wybuchła I wojna światowa, katolik Adolf Hitler zaciągnął się do wojska. Jego jednostka – 16-ty Infanterie Regiment – została skierowana na front flandryjski. Przyszły wódz, szybko awansuje do stopnia kaprala, a także zostaje dwukrotnie odznaczony Krzyżem Żelaznym. W karierze wojskowej przeszkadza mu małomiejskie pochodzenie. 

Klęska armii cesarskiej zastaje katolika Adolfa Hitlera w szpitalu w Pasewalk, gdzie leczy rany odniesione podczas jednego z ataków gazowych. Zrozpaczony, coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu o rzekomej odpowiedzialności Żydów i komunistów za kapitulację Niemiec. Pierwsze miesiące pokoju spędził w Monachium, gdzie zajął się historią i dziennikarstwem. Po przejściu kursu propagandy antymarksistowskiej został członkiem Niemieckiej Partii Robotniczej (Deutsche Arbeitepartei – DAP), której niebawem zostanie przywódcą i przechrzci na NSDAP. Przymiotnik socjalistyczna zgodnie z zasadami propagandy służył jedynie zmyleniu wyborców i przyciągnięciu sympatyków ruchów autentycznie socjalistycznych, aby zmniejszyć ich znaczenie polityczne i wpływy. Po nieudanym puczu z roku 1923 odsiaduje wyrok 5 lat pozbawienia wolności w twierdzy Landsberg. Pisze „Mein Kampf” – przyszłą biblię faszystów i nazistów. Po 12 miesiącach zostaje zwolniony z więzienia dzięki wpływom swoich stronników politycznych. Osiada w górskiej miejscowości Berchtesgaden, skąd rozpoczyna realizację swego planu – zjednoczenia skrajnie prawicowych radykałów w celu przejęcia władzy. Hitlerowska NSDAP uzyskuje większość miejsc w Parlamencie Niemiec, a Adolf Hitler zostaje kanclerzem III Rzeszy Niemieckiej, a od lipca 1934 – „Fuhrerem” – „Wodzem”, zmieniając ustrój kraju z republiki na dyktaturę faszystowską. Wielokrotnie łamał zasady Traktatu Wersalskiego, co pozwoliło na szybką modernizację faszystowskiego państwa. Dnia 1 września 1939 roku, atakiem na Polskę, rozpoczął II wojnę światową na wielką skalę, chociaż wcześniej dokonał aneksji Austrii i praktycznie Czechosłowacji. W obliczu nieuchronnej klęski III Rzeszy Niemieckiej, w kwietniu 1945 roku popełnił samobójstwo w bunkrze pod swoją kancelarią w Berlinie. W dłoniach Adolfa Hitlera znaleziono różaniec maryjny, a obok otwartą książeczkę modlitewną z niemiecką wersją Zdrowaś Maryja. 

Umiejętnie prowadzona propaganda hitlerowska (pod batutą dr. Josepha Goebbelsa) potrafiła wpoić Niemcom fanatyczną i zarazem toksyczną miłość do swojego Fuhrera. Nic w tym dziwnego jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że status przeciętnego obywatela wzrósł w porównaniu do lat 20-tych XX wieku, chociażby przez „przymus pracy” i jej organizację. Zresztą, działalność opozycyjna nie została tak od razu zakazana, o czym świadczyć może fakt działalności do późnych lat 30-tych XX wieku, pacyfistów skupionych wokół studenckiej organizacji „Biała Róża”. Poza tym nic nie zespala narodu bardziej jak: po pierwsze stałe udowadnianie jego wielkości (chociażby przez monumentalne budowle projektu Alberta Speera, a nawet przy udziale samego Hitlera, z czego na uwagę zasługuje Stadion Olimpijski w Norymberdze), po drugie: kontakt z przywódcą – katolik Hitler często przemawiał do narodu z okazji najróżniejszych świąt i imprez państwowych, będąc zawsze przyjętym w sposób owacyjny. Podsycano także tradycje germańskie – obchodzono rocznice wielkich wydarzeń jak np. zwycięstwo wodza Germanów – Hermana der Cheruskera nad Rzymianami w Lesie Teutoburskim (land Lippe) w roku 9 e.ch. Największy odsetek Niemców uznawał wtedy także siebie za „wierzących” („Gottglaublig”) cokolwiek to miało znaczyć, zwykle oznaczało katolicyzm lub luteranizm. 

Skutecznie przez Adolfa Hitlera i jego terrorystyczny reżim ograniczona została artystom swoboda twórcza. Wzorem średniowiecznej inkwizycji katolickiej, wprowadzono indeks dzieł „wrogich” – czyli sprzecznych z ideami narodowego-socjalizmu i oczywiście katolicyzmu. I tak w ogniu znalazły się książki takich autorów jak np.: Albert Einstein, co uniemożliwiło niemieckim fizykom jakiekolwiek postępy naukowe. W literaturze, absolutnym i przymusowym bestsellerem stał się „Mein Kampf” (tłumaczony potem także na inne języki, w miarę poszerzania strefy wpływów) oraz „Blut und Ehre” („Krew i Honor”) jednego z czołowych ideologów rasistowskich – katolika Alfreda Rosenberga. Nazizm nie zapomniał także o sztuce i jej cenzurowaniu oraz wykorzystywaniu w propagandzie. Nawiązywała ona do pseudoklasycznych wzorców – monumentalnych posągów herosów itp. Najbardziej bodaj zasłużonym hitleryzmowi w tej sferze życia, był rzeźbiarz – katolik Arno Breker. Film zdominowały kroniki z kolejnych zjazdów i propagandowe produkcje w stylu „Triumfu Woli” ulubienicy Hitlera – Leni Riefenstahl. W miarę postępów w kierunku konfliktu, społeczeństwo sale przekonywane było iż głównym celem hitlerowskich Niemiec w tamtym okresie jest poszerzenie „strefy życiowej” – „Lebensraumu” w kierunku wschodnim. W szczytowym okresie tej idei, coraz popularniejsze stawały się tzw. „Lebensborny” – domy, w których rodzić się miały „czystej krwi” nordyckie dzieci. 

KALENDARIUM Z ŻYCIA KATOLIKA ADOLFA HITLERA 

1899 - Adolf Hitler rodzi się w Austrii jako syn urzędnika celnego, zostaj ochrzczony jako katolik.

1919 - wstępuje do Niemieckiej Partii Pracy (Deutsche Arbeiterpartei - DAP).

1920 - DAP zostaje przekształcona w Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotników (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei - NSDAP).

1921 - Hitler zostaje przywódcą NSDAP. 

1923 - kieruje nieudanym puczem w Monachium, po czym zostaje skazany na 9 miesięcy więzienia, gdzie pisze książkę Mein Kampf.

1930 - NSDAP zyskuje szersze poparcie w wyborach.

1932 - marszałek Paul Hindenburg pokonuje Hitlera w wyborach prezydenckich.

1933.01.30 - w wyniku intrygi kanclerza Franza von Papena Hitler zostaje kanclerzem.

1934 - Hitler zastępuje P. Hindenburga jako głowa państwa. Hitler zostaje prezydentem i szefem rządu.

1936 - do Niemiec powraca zajęta przez aliantów Nadrenia. 

1936 - uformowanie sojuszu z Włochami (osi). 

1938 - zaanektowanie Austrii i odebranie Czechosłowacji Sudetów.

1939.03 - zaanektowanie reszty Czechosłowacji.

1939.09.01 - atakiem na Polskę wywołuje II wojnę światową na wielką skalę.

1940 - dołączenie do sojuszu Niemiecko - Włoskiego Japonii (oś Berlin-Rzym-Tokio). 

1944.07.20 - ledwo unika śmierci w zamachu przygotowanym m.in. przez Erwina Rommla i Klausa von Stauffenberga, w jego bunkrze pod Kętrzynem.

1945.04.30 - popełnia samobójstwo w Berlinie oblężonym przez wojska sowieckiego ZSRR. 

Ideologiem nazistowskim, który mocno wpłynął na nazizm, był katolicki teolog Ernst Bergmann, w swojej pracy 25 Thesen der Deutschreligion (Dwadzieścia pięć tez religii niemieckiej) stwierdził, że fragmenty Startego Testamentu i Nowego Testamentu są niedokładne, a Jezus Chrystus w rzeczywistości nie był Żydem, lecz Aryjczykiem. Według filozofii Bergmanna nowym mesjaszem i zbawca na miarę Chrystusa miał być Adolf Hitler. Sam Hitler potępiał Stary Testament jako Biblię Szatana, a za prawdziwą świętą księgę uważał Nowy Testament, który miał jego zdaniem wskazywać na to, że Jezus był Aryjczykiem i antysemitą. Dowodem na antysemityzm Jezusa miał być fragment z Jana 8:44, w którym Jezus miał powiedzieć Żydom, że ich ojciec jest diabłem. Odwoływano się zarówno do katolicyzmu, jak i protestantyzmu, chociaż Adolf Hitler był katolikiem. W propagandzie wykorzystywano także cytaty Marcina Lutra skierowane przeciwko społeczności żydowskiej. Program nazistów z 1920 roku gwarantował wolność dla wszystkich nie wrogich państwu wyznań religijnych a jako religię walczącą przeciwko „duchowi materialistyczno-żydowskiemu” określił pozytywne chrześcijaństwo. Pozytywne chrześcijaństwo było doktryną podkreślającą rzekome wpływy czystości rasowej i nacjonalizmu w chrześcijaństwie. Naziści byli chadekami, byli skrajną prawicą chrześcijańską bazującą na katolicyzmie, a wykorzystali jedynie symbolikę przedchrześcijańską Germanów, a katolik Adolf Hitler w Mein Kampf potępił zainteresowanie germańskim pogaństwem Heinricha Himmlera i Alfreda Rosenberga i określił je jako nonsens. Nie było żadnego okultyzmu ani pogaństwa w ideologii hitlerowskiej, która była całkowicie chrześcijańska, acz wykorzystywała tradycyjne narodowe symbole dawnych germańskich plemion w celach politycznych. 

Od 3000 do 17.000 pastorów kościoła luterańskiego było członkami pronazistowskiej organizacji Chrześcijan Niemieckich (1932) i Kościoła Ewangelickiego Rzeszy (1933) prowadzonego przez biskupa Ludwiga Müllera. Część duchownych przyjmowało prąd antysemickiego tak zwanego pozytywnego chrześcijaństwa. Inni duchowni przyjęli stanowisko krytyczne (Dietrich Bonhoeffer za swój opór względem reżimu nazistowskiego trafił do obozu koncentracyjnego) a w niemieckim Kościele ewangelickim działał antyfaszystowski Kościół Wyznający, chociaż nie był silny. Martin Niemöller jeden z czołowych opozycjonistów wywodzących się z duchowieństwa wygłosił słynną mowę (istnieje kilka wersji oprócz wspomnianych teolog mógł też wymienić inne grupy m.in. nieuleczalnie chorych, Świadków Jehowy, mieszkańców okupowanych krajów, katolików, szkoły, prasy i kościoły): "Kiedy przyszli po Żydów, nie protestowałem. Nie byłem przecież Żydem. Kiedy przyszli po komunistów, nie protestowałem. Nie byłem przecież komunistą. Kiedy przyszli po socjaldemokratów, nie protestowałem. Nie byłem przecież socjaldemokratą. Kiedy przyszli po związkowców, nie protestowałem. Nie byłem przecież związkowcem. Kiedy przyszli po mnie, nikt nie protestował. Nikogo już nie było." Katoliccy księża masowo zasilali NSDAP, często pełniąc lokalne funkcje polityczne, także w sposób tajny czyli pracując dla niemieckiej bezpieki jako tajni współpracownicy wysokiej klasy. 

W 1933 roku katolik Adolf Hitler podpisał konkordat z Watykanem czyniąc Niemcy całkowicie poddane Watykanowi w celach politycznych. Traktat ten nadał niemieckim katolikom status prawny i uczynił z Niemiec wasala Watykanu. Konkordat zapewnił ochronę prawną dla szkół katolickich i duchownych, w praktyce organizacje nieprzychylne kościołowi katolickiemu były represjonowane i likwidowane. W późniejszej propagandzie, naziści odwoływali się i czerpali z katolickiej historii Niemiec, odwoływali się zwłaszcza do zbrodniczego zakonu krzyżackiego i jego kampanii na wschodzie Europy. Naziści uważali Krzyżaków za strażników chroniących Niemców przed słowiańskim chaosem. Naziści czerpali głównie z symboliki krzyżackiej a wpływ ideowy pozostawał ograniczony, chociaż nienawiść do Polski i Polaków taka sama. Hitler przyznał że wiece nazistów były inspirowane rytuałami katolickimi, które obserwował w dzieciństwie. Hitlerowcy utworzyli organizację Kreuz und Adler identyfikującą się z nurtem narodowego katolicyzmu (nurt związany z m.in. frankizmem i ustaszami). Dnia 30 lipca 1933 roku rząd Niemiec i Watykan podpisały Reichskonkordat – Rzesza Niemiecka wyraziła zgodę na publiczne praktykowanie religii katolickiej, jak również istnienie szkół i wydziałów teologicznych na uniwersytetach. Religia stała się jednym z obowiązkowych przedmiotów szkolnych. Zezwolono na wizyty duszpasterskie w szpitalach i więzieniach. Katolicyzm nie głosił miłości bliźniego, a poprzez hitleryzm i niemiecką Trzecią Rzeszę chrześcijaństwo katolickie i luterańskie pokazało swoje prawdziwie mordercze oblicze. 

HITLER A MŁODZIEŻ

Podobnie jak w faszystowskich Włoszech, katolicki Fuhrer wiele uwagi poświęcił młodzieży i jej werbowaniu do politycznych sekt nazistowskich – młodzieży, która, odpowiednio ukierunkowana ideologicznie, stanowić miała filar „Tysiącletniej Rzeszy”. Organizacja „Siła przez radość” zmusza młodych Niemców do pracy, a prawie 6.000.000 jednoczy wspólny szyld Hitlerjugend, pod przewodnictwem Baldura von Schiracha. Szkolenie, zbliżone do wojskowego, ma za zadanie wpoić młodym przeświadczenie o przynależności do lepszej rasy – rasy nordyckiej, utwierdzić w nienawiści do Żydów i komunistów, a także przygotować do służby w SS. Dojdzie do tego, że starsi członkowie Hitlerjugend zasilą formacje SS na frontach, czego najlepszym przykładem stanie się sformowana 20 lipca 1943 roku w Antwerpii 12 Dywizja Pancerna SS „Hitlerjugend” dowodzona przez SS-Oberfuhrera Kurta Meyera. Weźmie ona udział w walkach w Normandii (m.in.: przeciwko 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka pod Falaise w sierpniu 1944 r.). Polski papież jako młody chłopak, Karol Wojtyła był zwolennikiem Adolfa Hitlera i nazizmu jako ustroju katolickiego. 

HITLEROWCY PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ 

Pomoc w ucieczce niemieckim zbrodniarzom wojennym i funkcjonariuszom Rzeszy zaoferowała część inkwizycyjnego kościoła katolickiego, w tym sam papież i Watykan i faszyzujące reżimy półwyspu Iberyjskiego oraz Ameryki Południowej. Pierwszym ośrodkiem przerzucania nazistów była rządzona przez określany jako zbrodniczy faszystowski reżim Francisco Franco - Hiszpania. Samo przerzucenie zbrodniarzy zostało jednak zaplanowane bezpośrednio w Watykanie przez papieża i jego doradców, gdyż reżim hitlerowski był oczkiem w głowie przywódców katolickiego Watykanu. Głównymi organizatorami akcji w Hiszpanii byli niemieccy kolaboranci – Charles Lescat, członek francuskiego ruchu nacjonalistycznego Akcja Francuska (organizacja była tłumiona przez Piusa XI a zrehabilitowana została przez Piusa XII) oraz Piere Daye, belgijski nacjonalista zachowujący dobre kontakty z rządem Państwa Hiszpańskiego. Obydwoje w końcu uciekli z Europy z pomocą argentyńskiego kardynała Antonio Caggiano. W ciągu 1946 roku do nazistowskiej Hiszpanii dotarły setki zbrodniarzy wojennych i tysiące nazistów i faszystów. W nieco późniejszym czasie za pośrednictwem katolickiego kościoła zwyrodniali nazistowscy zbrodniarze uciekli ze swoich krajów za pośrednictwem księży katolickich (korzystając z paszportów watykańskich lub w przebraniu osób duchownych) do Szwajcarii i Argentyny a następnie znajdowali oni schronienie w szeregu państw Ameryki Łacińskiej. 

Zwyrodniali naziści hitlerowscy znaleźli poparcie i pozycje wśród latynoamerykańskich prawicowych dyktatorów. Jednym z bliskich współpracowników faszystowskiego dyktatora Chile, Augusto Pinocheta został były esesman i zbrodniarz Walter Rauff (odpowiedzialny za zabicie co najmniej 90 tysięcy Żydów). Dyktator nazistowski Pinochet podarował naziście willę i zapewnił ochronę przed organami ścigania. Rauff został doradcą tajnej policji politycznej chilijskiego reżimu znanej jako DINA. Pogrzeb esesmana, w którym uczestniczyli oprócz niemieckich emigrantów, także chilijscy urzędnicy administracji, stał się demonstracją pronazistowskich sympatii wśród elit ówczesnego Chile – byłego agenta żegnano pozdrowieniem Sieg Heil. Polski papież Karol Wojtyła, wiedząc o tym wszystkim publicznie zadeklarował, że zbrodniczy nazistowski dyktator Chile jest jego najlepszym przyjacielem. Niektórzy naziści cieszyli się cichym wsparciem aliantów zachodnich. Jednym z nich był zbrodniarz Klaus Barbie (Rzeźnik z Lyonu) który w latach 1945–1955 był zatrudniony i chroniony przez Brytyjczyków i Amerykanów – pracował on w wywiadzie, zajmując się walką z lewicową opozycją wobec okupacji Niemiec przez zachodnich aliantów. W 1955, gdy Brytyjczycy i Amerykanie nie potrzebowali już jego usług, Barbie skorzystał z pomocy administracji watykańskiej (biskup Alois Hudal) i uciekł wraz z rodziną do Argentyny. Później przeniósł się do Boliwii i jako Klaus Altmann zamieszkał w La Paz, gdzie stał się narkotykowym bossem, a trzeba wiedzieć, że handel narkotykami jest zdominowany przez organizacje nazistowskie i faszystowskie. Następnie brał udział w tamtejszym zamachu stanu. Według nowych źródeł, CIA, mogło korzystać z pomocy zbrodniarza jeszcze pod koniec lat 60-tych XX wieku w akcji przeciwko boliwijskim partyzantom lewicowym walczącym o lepsze życie i godziwą płacę ze pracę. Wedle nazistów najlepiej jakby człowiek pracował do śmierci za grosze i nie miał emerytury. 

HITLERYZM JEST ZAKAZANY W CYWILIZOWANYCH PAŃSTWACH 

Szerzenie propagandy narodowo-socjalistycznej oraz używanie symboli narodowego socjalizmu jest w Niemczech (i Austrii) prawnie zakazane od 1945 roku. Także w innych państwach, w tym w Polsce, istnieją podobne zakazy szerzenia faszyzmu i nazizmu. W praktyce współcześnie istnieją marginalne grupki neonazistowskie, a z części założeń idei nazistowskiej czerpią niektóre grupy skrajnej prawicy katolickiej i luterańskiej. Najsilniejsze z nich są organizacje takie jak Narodowodemokratyczna Partia Niemiec czy Złoty Świt, a także nazistowska Krew i Honor. Wszelkie zwalczanie komunistów, Żydów, Cyganów i ludności kolorowej (ras, Murzynów, Żółtków), masonów, komunistów i innowierców to zasadnicze przejawy zwyrodniałej i paranoicznej ideologii nazistowskiej, skrajnego i bestialskiego faszyzmu w jego najgorszej i najgroźniejszej formie.